Andevoto, en latín Andevotus, morto polo 437, foi un líder militar de probable orixe vándala[1] ao mando dun exército privado que actuou en Hispania ao servizo da poderosa aristocracia terratenente hispanorromana da Bética.

Modelo:BiografíaAndevoto
Biografía
Nacementoséculo IV Editar o valor en Wikidata
Actividade
Ocupaciónlíder militar Editar o valor en Wikidata

Descrito pola fonteRealencyclopädie der classischen Altertumswissenschaft (pt) Traducir Editar o valor en Wikidata

Traxectoria

editar

No ano 437, participou nunha batalla nas beiras do río Genil, onde se enfrontou ao rei suevo Requila. Este venceu, facéndose cun gran botín en ouro e prata.[1][2]

Hipóteses sobre a orixe

editar

Aínda que a súa orixe non está clara, para uns era un xeneral romano e para outros era un caudillo vándalo que non seguira a Xenserico cando este pasou a África no 429.[3] Neste caso, a denominación de Andevoto sería a latinización do antropónimo xermánico Anduit, de orixe vándala ou ostrogoda.[3]

Segundo Isidoro de Sevilla, Andevoto era o líder militar dos exércitos romanos (dux Romanae Militiae) afincados en Hispania.[4] Con todo, o bispo de Híspalis non é recoñecido como a fonte máis fiable para os acontecementos acaecidos en Hispania no século V. Segundo E.A. Thompson, seria un comes Hispaniarum enviado a Hispania pola corte de Rávena,[5] enviado ao mesmo tempo có conde Censorio, para pór remate aos ataques dos suevos na Bética.

Doutra opinión é Hidacio, quen opina que ía cum sua manu. Esta hipótese é refrendada por Sanz quen interpreta a frase como tropas dependentes del mesmo.[6] Segundo isto, é posíbel que actuase en Hispania cun exército propio contratado pola poderosa nobreza hispanorromana para se defenderen dos ataques e saqueos xermánicos.

  1. 1,0 1,1 Cawley, Charles; FMG (2021). "Medieval Lands". fmg.ac (en inglés). Consultado o 13 de maio de 2021. 
  2. Hidacio, Chronicon XIV (en latín)
  3. 3,0 3,1 Martindale (1980), p. 86
  4. Isidoro de Hispalis, Historia Suevorum, 85 (en latín)
  5. Thompson (1982), p. 220
  6. Sanz (1986), p. 260

Véxase tamén

editar

Bibliografía

editar

Ligazóns externas

editar