Aloficocianina
A aloficocianina (do grego: ἄλλος (allos) "outro", φύκος (phykos), “alga”, e κυανός (kyanos), "azul") é unha proteína que contén pigmentos captadores de luz chamados ficocianobilinas, que forma parte da familia das ficobiliproteínas (xunto coa ficocianina, ficoeritrina e ficoeritrocianina), que interveñen na fotosíntese de certas bacterias e algas. É un pigmento accesorio para a clorofila. Todas as ficobiliproteínas son hidrosolubles e, por tanto, non poden situarse nas membranas, como farían os carotenoides, pero agréganse formando unhas agrupacións que se adhiren á membrana chamadas ficobilisomas. A aloficocianina absorbe e emite luz vermella (cuns máximos de 650 & 660 nm, respectivamente), e atópase nas cianobacterias (tamén chamadas algas verde-azuladas) e nas algas vermellas. Os pigmentos ficobilinas, asociados ás ficobiliproteínas teñen propiedades fluorescentes que se utilizan en probas de inmunoensaios. Na citometría de fluxo, a aloficocianina xeralmente abréviase como APC. Para ser usadas efectivamente en aplicacións como FACS, cribado de alto rendemento (HTS) e microscopía, as APC deben ser preparadas quimicamente con enlaces cruzados.
Características estruturais editar
A aloficocianina pode illarse de varias especies de algas vermellas ou de cianobacterias, cada unha das cales produce formas lixeiramente distintas da molécula. A aloficocianina está composta por dúas subunidades diferentes (α e β) nas cales cada subunidade ten un cromóforo ficocianobilina (PCB). A estrutura da subunidade para as aloficocianinas determinouse como (αβ)3. O peso molecular da aloficocianina é de 105.000 Da.
Características espectrais editar
| Máximo de absorción | 652 nm |
| Pico de absorción adicional | 625 nm |
| Máximo de emisión | 657,5 nm |
| Desprazamento de Stokes | 5,5 nm |
| Coeficiente de extinción | 2,4 x 105 M−1cm−1 |
| Rendemento cuántico (Φ) | 0,68 |
| Brillo | 1,6 x 105 M−1cm−1 |
Aplicacións editar
Como xa se mencionou, para que as APC sexan útiles en inmunoensaios deben primeiro ser tratadas quimicamente para que formen enlaces cruzados para impedir que se disocien nas súas subunidades compoñentes cando están inmersos en tampóns fisiolóxicos comúns.[1] O método convencional para realizar isto é por medio dun proceso destrutivo no que o trímero APC tratado é quimicamente alterado cunha disolución de urea 8M e despois déixase que se reasocie nun tampón fisiolóxico.[2] Pode utilizarse un método alternativo que preserva a integridade estrutural do trímero APC e permite formar un produto final máis brillante e estable.[3]
Notas editar
- ↑ George C. Papageorgiou, Thoula Lagoyanni. Effects of chaotropic electrolytes on the structure and electronic excitation coupling of glutaraldehyde- and diimido ester-cross-linked phycobilisomes. Biochimica et Biophysica Acta (BBA) - Bioenergetics Volume 724, Issue 3, 30 September 1983, Pages 323–332
- ↑ Yeh SW, Ong LJ, Clark JH, Glazer AN. Fluorescence properties of allophycocyanin and a crosslinked allophycocyanin trimer. Cytometry. 1987 Jan; 8(1):91-5.
- ↑ United States Patent 7256050; High fluorescent intensity cross-linked allophycocyanin. Assigned to Columbia Biosciences Corp.