Alexandre II, papa
Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde xuño de 2017.) |
Alexandre II, de nome Anselmo da Baggio (nado en Milán e finado en Roma o 21 de abril de 1073, foi Papa da Igrexa católica romana do 1061 ao 1073.
| Alexandre II | |
|---|---|
 | |
| Nome completo | Anselmo da Baggio |
| Nacemento | anos 1010xuliano |
| Lugar de nacemento | Milán |
| Falecemento | 21 de abril de 1073 |
| Lugar de falecemento | Roma |
| Soterrado | Basílica de San Pedro |
| Relixión | catolicismo |
| Ocupación | clérigo, sacerdote católico e escritor |
| Período | entre o 1061 e o 1073 |
| Coñecido por | ser o papa n° 156 da igrexa católica |
| Organización | Igrexa católica |
| Cargos | Bispo de Roma |
| Na rede | |
  | |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
TraxectoriaEditar
Á morte de Nicolao II, a nobreza romana e os bispos lombardos diríxense ao emperador para que designe un novo papa co seu dereito a facelo. O cardeal Hildebrand, porén, futuro papa Gregorio VII, sen ter en conta o dereito imperial e baseándose nos dereitos que se aprobaron en 1059 no sínodo de Melfi sobre a elección papal, adiántase e fai escoller papa ao bispo de Luca, Anselmo da Baggio, que toma o nome de Alexandre III.
Os conselleiros de Henrique IV, entón de once anos de idade, considerando que, segundo o establecido na Constitutio Lotharii e no Privilegium Othonis, o emperador tiña dereito a que toda elección papal contase coa súa aprobación, responde nomeando antipapa ao bispo de Parma, Pietro Cadalus, que toma o nome de Honorio II.
Pero o nomeamento do antipapa Honorio non ten apoio nin sequera na Alemaña, o cal provoca o golpe de estado de Keiserwerth de 1062, polo cal Inés, a nai do emperador, vese obrigada a ceder a rexencia aos arcebispos Anno de Colonia e Adalbert de Bremen que intentando unha aproximación ao papa Alexandre II conseguindo no sínodo de Mantua do ano 1064 a destitución e excomuñón de Honorio II.
Continúa como os seus predecesores, a loita contra a simonía e o nicolaísmo, así como o seu enfrontamento co emperador do Sacro Imperio, Henrique IV, a quen obrigou a manter o seu matrimonio con Berta de Savoia; e no que se pode considerar un precedente da loita das investiduras, excomungará aos conselleiros do emperador ao consideralos instigadores da consagración como arcebispo de Milán do candidato imperial.
En 1063, transformou a chamada Reconquista hispana en guerra santa ao conceder indulxencia plena aos soldados que participasen na conquista de Barbastro.