Ériu (/ˈeːrʲu/), tamén coñecida como Éire ou Erin, na mitoloxía irlandesa, filla de Ernmas dos Tuatha Dé Danann, era a matrona epónima deusa de Irlanda. O seu marido era Mac Gréine (fillo do sol).[1] Co príncipe Elatha dos Fomorianos foi a nai de Bres. O nome inglés para Irlanda vén do nome Ériu e «land» que procede dunha lingua xermánica, o antigo noruegués ou o anglosaxón.

The Harp of Erin, pintado por Thomas Buchanan Read.

Papel e representación mítica

editar

Xunto ás súas irmás, Banba e Fodla, era parte dun triunvirato de deusas. Cando os milesianos chegaron de Galiza cada unha das tres irmás pediu que o seu nome fose dado ao país. Foilles concedido, aínda que Ériu (Éire) converteuse no máis usado (Banba e Fodla aínda se utilizan ás veces como nomes poéticos para Irlanda, así como Albión o é para Gran Bretaña).

Ériu, Banba e Fodhla considéranse deusas da soberanía.[2] Segundo Seathrún Céitinn, as tres deusas irlandesas foron as mesmas Badb, Macha e Móirríoghan (Mórrigan). Do mesmo xeito que Ériu, dise que Badhbh é filla de Ernmas, e pode que ambas as deusas sexan, por tanto, equivalentes.

Etimoloxía

editar

O léxico reconstruído proto-celta da Universidade de Gales considera a palabra Φīwerjon (nominativo singular Φīwerjō) a raíz etimolóxica do nome Ériu.[3] Esta forma celta implica o termo proto-indoeuropeo piHwerjon, relacionado con piHwer, «gordo». Esta palabra piHwer vén do sánscrito pīvan, pīvari (feminino) ou pīvara que significan «gordo», «cheo», «abundante». Isto viría significar «terra de abundancia», «terra de fartura».

Alegoría de Irlanda

editar

Erin considérase unha das personificacións nacionais de Irlanda. Debido a que Hibernia foi moi empregada polos xornais unionistas, as publicacións nacionalistas de Irlanda preferiron usar a imaxe de Erin e de Kathleen Nin Houlihan.

Véxase tamén

editar

Outros artigos

editar