Tintamarre é un illote do arquipélago de Saint-Martin (ata o 22 de febreiro de 2007 pertencía a Guadalupe), fronte á illa de Saint-Barthélémy. Actualmente a illa non ten ningún habitante, pero foi habitada no pasado. A palabra significa barullo en galego.

Modelo:Xeografía políticaTintamarre
Imaxe

Localización
Mapa
 18°07′10″N 62°58′50″O / 18.1194, -62.9806
EstadoFrancia
ColectividadeSan Martiño Editar o valor en Wikidata
Poboación
Poboación0 Editar o valor en Wikidata (0 hab./km²)
Xeografía
Parte de
Superficie1,2 km² Editar o valor en Wikidata
Medición0,98 (ancho) × 2,5 (lonxitude) km
Bañado porOcéano Atlántico Editar o valor en Wikidata
Identificador descritivo
Fuso horario

Descrición

editar

A illa é unha meseta de sedimentos pedra calcaria. Atópase a 39 metros sobre o nivel do mar e ten 1,2 quilómetros cadrados de extensión. A illa ten aproximadamente 2/3 de bosques secos, o resto da vexetación, consiste en matogueiras.

Historia

editar

A historia de Tintamarre ten distintas fases. Durante 40 anos a illa estivo en posesión británica. Logo pasou a Francia e iniciouse un período de intenso uso agrícola, acadando unha poboación máxima de 150 persoas en Tintamarre. Na primeira metade do século 19, a illa caeu baixo a influencia da familia holandesa Van Romondt, cuxo último representante, Diederik van Romondt gobernou case como un rei desde 1902. En 1931 foi vendida a un comerciante de Marigot. Logo da guerra, a illa prosperou como base aérea, había nese momento uns 20 residentes. Un furacán destruíu todo o 1 de setembro de 1950, nos anos 1956 e 1960 máis furacáns arrasaron co chan.

Uso actual

editar

A illa enteira, incluíndo 100 m de ancho ao redor da zona marítima costeira, é agora unha reserva natural Réserve naturelle marine de Saint-Martin. Polo tanto, a zona está protexida por estritas normas. Ao mesmo tempo, con todo, utilízase para fins turísticos. As praias son accesibles para os turistas e foron creados varios camiños para explorar a illa. Pódense visitar os edificios das granxas abandonadas, onde ata o século 19 cultivouse algodón. Tamén os restos dunha liña ferroviaria que servía para a extracción de xeso e guano.