Splicing alternativo

O splicing alternativo ou empalme alternativo é un proceso de procesamento do ARN que permite obter a partir dun transcrito primario de ARNm ou pre-ARNm distintas moléculas de ARNm maduras das que se orixinarán distintas proteínas. Este proceso ocorre principalmente en eucariotas, pero tamén pode observarse en virus.

Introdución

Artigo principal: splicing.

Ao transcribirse o ADN a ARNm obtense inicialmente un pre-ARNm ou ARNm inmaturo que contén intróns e exóns. Para que este pre-ARNm dea lugar a un ARNm maduro debe sufrir un proceso de maduración, que consiste, basicamente, en eliminar todos os intróns. Porén, os intróns e exóns non sempre están rixidamente determinados durante o splicing. A selección dos sitios de splicing lévana a cabo certos residuos de serina/arxinina de certas proteínas coñecidas como proteínas SR.

Tipos de splicing alternativo

Ilustración que recolle os catro tipos de splicing alternativo posibles.

1. Selección de promotores alternativos: este é o único método que dá lugar a un dominio N-terminal alternativo. Neste caso, cada promotor pode dar lugar a un xogo de exóns diferentes.

2. Selección de sitios de poliadenilación alternativos: este é o único método que dá lugar a un dominio C-terminal alternativo. Neste caso, cada sitio de poliadenilación pode dar lugar a un xogo de exóns diferente.

3. Retención de intróns: Neste caso mantéñense os intróns no transcrito en lugar de eliminalos. Estes intróns poden expresarse, dar lugar a un codón de parada ou cambiaren a pauta de lectura.

4. Splicing de exóns: Neste caso certos exóns son eliminados por splicing.

Importancia en xenética molecular

O splicing alternativo invalida a vella teoría “un xene unha proteína”, xa que é necesaria información adicional para decidir que polipéptido será sintetizado. Ao mesmo tempo este sistema permite almacenar a información de forma máis económica. Así, por exemplo, este sistema permite obter varias proteínas a partir dunha única secuencia de ADN.

Algúns investigadores suxeriron que este sistema permitiría obter novas proteínas cambiando os mecanismos de regulación. Tamén se suxeriu que este sistema permitiría unha evolución máis rápida.

Algúns opinan que os sitios alternativos de splicing son responsables da complexidad dos humanos; afirmando que os xenes humanos teñen máis sitios alternativos de splicing. Pero un estudo de David Brett e colaboradores^[1] pon isto en cuestión, xa que afirma que non existen diferenzas significativas entre o número de sitios de splicing alternativos de humanos comparados cos doutros animais. Actualmente o récord de sitios alternativos de splicing teno o xene Dscam de Drosophila con 38.000 variantes de splicing.

Notas

↑ David Brett, Heike Pospisil; Juan Valcárcel; Jens Reich; Peer Bork (17 de decembro de 2001). "Alternative splicing and genome complexity". Nature Genetics 30: 29–30. doi:10.1038/ng803.

Véxase tamén

Outros artigos

Ligazóns externas

[1] David Brett, Heike Pospisil; Juan Valcárcel; Jens Reich; Peer Bork (17 de decembro de 2001). "Alternative splicing and genome complexity". Nature Genetics 30: 29–30. doi:10.1038/ng803.

[1]