Skylab
A introdución deste artigo precisa dunha ampliación, redución, carece de contexto ou non fornece un resumo axeitado do artigo segundo indica o libro de estilo da Galipedia. Pode axudar a mellorar este artigo e outros en condicións semellantes. |
Skylab foi unha estación espacial da NASA lanzada o 14 de maio de 1973 mediante un foguete Saturno V desde o Centro Espacial de Cabo Cañaveral.[2][3][5]
| Skylab | |
|---|---|
 | |
| Tipo | Estación espacial |
| Organización | NASA |
| Data de lanzamento | 14 de maio de 1973, 17:30 GMT[1][2][3][4] |
| Foguete portador | Saturno V[2][5] |
| Sitio de lanzamento | Centro Espacial de Cabo Cañaveral, rampla 39A[2][6] |
| Obxectivo da misión | Estación espacial tripulada[2][6] |
| Decaemento | 11 de xullo de 1979[1] |
| NSSDC ID | 1973-027A |
| Masa | 90.607 kg[2][5][6] |
| Dimensións | 36,12 m de longo, 21,0 m de envergadura[6] |
| Potencia | 11 kW[6] |
Historia editar
Skylab foi a resultante de equipo sobrante do programa Apolo tras os recortes que eliminaron as últimas misións luares programadas. Como consecuencia quedaron dispoñibles varios Saturno V e outro material que foi adaptado para o lanzamento da que sería a primeira estación espacial dos Estados Unidos.[2][3][5]
Características editar
Skylab estaba composta de cinco partes: a montura para o telescopio Apolo (ATM), o adaptador para acoplamentos múltiples (MDA), o módulo de esclusa de aire (AM), a unidade instrumental (IU) e o taller orbital (OWS). A estación tiña forma de cilindro cunha lonxitude total de 36,12 m, unha envergadura de 21,0 m e un volume interno de 361 m3, co telescopio formando un ángulo de 90 graos respecto do resto da estación despois de ser lanzada. O telescopio estaba destinado á observación solar e usaba película fotográfica para rexistrar as imaxes que debía ser recuperada polos astronautas mediante unha saída extravehicular. A estación estaba deseñada para ser visitada por naves Apolo, que se acoplaban ao módulo de acoplamento múltiple, permitindo o acceso dos astronautas ao interior. A unidade instrumental foi usada unicamente durante o lanzamento para proporcionar capacidade de guiado e navegación ata a chegada a órbita e posterior despregue do telescopio e os paneis solares. O taller orbital estaba formado por un cilindro que era en realidade unha etapa Saturno 4B modificada para ser habitable por tres astronautas durante longos períodos de tempo e era capaz de producir ata 11 kW de potencia. Contiña provisións e as estancias dos astronautas, permitindo permanecer ata 84 días de maneira continua na estación.[2][3][4][5]
Despois da terceira e última visita tripulada á estación os enxeñeiros de terra fixeron probas coa estación en remoto para comprender determinados fallos e gañar experiencia en sistemas de longa duración no espazo.[2][3][4][5]
A estación foi deixada nunha órbita que se pensou suficientemente estable e segura como para poder ser visitada nos primeiros voos do incipiente programa do transbordador espacial, pero a combinación dunha taxa de diminución da órbita maior do esperada e o atraso nos primeiros voos do transbordador causaron que a estación reentrara na atmosfera o 11 de xullo de 1979. Anacos resultantes da desintegración acabaron dispersos sobre Australia.[1]
Lanzamento editar
Aos 63 segundos do lanzamento un dos escudos antimeteoritos e o panel solar número 2 foron arrincados debido ás forzas aerodinámicas. Os restos ademais atascaron o panel solar número 1. A estación foi insertada de maneira normal nunha órbita de 435 km de altura, pero debido á falta do escudo antimeteoritos a temperatura no interior da estación comezou a subir perigosamente, chegando a 52 °C. O panel solar número 1 non conseguiu despregarse pero afortunadamente si se despregou o panel que ía montado no telescopio Apolo. A primeira misión tripulada á estación atrasou o seu lanzamento dez días, durante os cales practicaron técnicas para reparar os estragos unha vez a bordo, conseguindo restablecer unhas mínimas condicións de habitabilidade e traballo e permitindo que as dúas expedicións posteriores pudiesen facer o seu traballo con normalidade.[2][3][4][5]
Instrumentos editar
Skylab levaba a bordo instrumentos para realizar diversos experimentos científicos:[2][3][4][5]
- Un coronógrafo para observacións solares.
- Un espectroheliómetro para o ultravioleta.
- Experimentos sobre fabricación no espazo.
- Varios instrumentos para observación terrestre, entre els:
- Unha cámara multiespectral.
- Unha cámara para o estudo do terreo.
- Un espectrómetro infravermello.
- Un explorador multiespectral.
- Un radiómetro/dispersómetro de microondas.
- Un altímetro.
- Un radiómetro microondas en banda L.
Misións editar
A estación foi visitada por tres tripulacións, cada unha composta por tres astronautas, en tres misións distintas:[2][3][4][5]
Véxase tamén editar
| Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Skylab |
Outros artigos editar
Notas editar
- ↑ 1,0 1,1 1,2 N2YO (2017). Real Time Satellite Tracking, ed. "SKYLAB 1" (en inglés). Consultado o 21 de xullo de 2017.
- ↑ 2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 2,10 2,11 NASA (21 de marzo de 2017). "Skylab" (en inglés). Consultado o 21 de xullo de 2017.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 3,6 3,7 "Letter dated 19 September 1973 from the Permanent Representative of the United States of America to the United Nations addressed to the Secretary-General" (PDF) (73-18805). 25 de setembro de 1973: 2. Consultado o 21 de xullo de 2017.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 4,5 Claude Lafleur (2017). "Skylab 1" (en inglés). Arquivado dende o orixinal o 07 de setembro de 2012. Consultado o 21 de xullo de 2017.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 5,6 5,7 5,8 Gunter Dirk Krebs (2017). Gunter's Space Page, ed. "Skylab" (en inglés). Consultado o 21 de xullo de 2017.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 6,4 Mark Wade (2017). "Skylab" (en inglés). Consultado o 21 de xullo de 2017.