Lucio Cornelio Sila
Lucio Cornelio Sila, c. 138 a. C – 78 a. C., foi un político e xeneral romano, membro dunha antiga familia patricia romana de modesta fortuna.
  | |
| Nome orixinal | (la) Lucius Cornelius L.f.P.n. Sulla Felix |
|---|---|
| Biografía | |
| Nacemento | 138 a. C. Roma Antiga |
| Morte | 78 a. C. (59/60 anos) Puteoli, Roma Antiga (en)  |
| Causa da morte | Doença cerebrovascular (pt) |
| Senador romano | |
| valor descoñecido – 78 a. C. | |
| Ditador romano (pt) | |
| 82 a. C. – 80 a. C. | |
 1º Cónsul romano | |
| Xunto con: Quinto Pompeu Rufo (pt) | |
| Pretor | |
| Cuestor | |
| Tribuno militar | |
| 2º Cónsul romano | |
| Xunto con: Quinto Cecílio Metelo Pio (pt) | |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Roma Antiga |
| Actividade | |
| Lugar de traballo | Roma Antiga |
| Ocupación | político da Roma antiga , líder militar , militar da Roma antiga , político |
| Período de tempo | República Romana serodia |
| Partido político | optimates |
| Lingua | Lingua latina |
| Carreira militar | |
| Lealdade | República Romana |
| Familia | |
| Familia | Cornelii Sullae (en) |
| Cónxuxe | Julia (en) (década de 110 a. C.–década de 100 a. C.) Aelia (en) (década de 100 a. C.–década de 90 a. C.)Cloelia (en) (década de 90 a. C.–89 a. C.)Caecilia Metella Dalmatica (en) (89 a. C.–80 a. C.)Valéria Messala (pt) (79 a. C.–78 a. C.) |
| Parella | Nicopolis (en) Metrobius (en) |
| Fillos | Cornelia (en) (  ) Julia (en) Cornelius Sulla (en) ( ) Caecilia Metella Dalmatica (en) Fausta Cornelia (en) ( ) Caecilia Metella Dalmatica (en) Fausto Cornélio Sula (pt) ( ) Caecilia Metella Dalmatica (en) Cornelia Postuma (en) ( ) Valéria Messala (pt) |
| Pais | Lucius Cornelius Sulla (en) e valor descoñecido |
| Irmáns | Cornelia (en) e Publius Cornelius Sulla (en) |
Premios
| |
Traxectoria editar
Recibiu unha boa educación e era un apaixonado da literatura e das artes. Sila dilapidou os seus primeiros anos nunha vida de pracer, pero comezou a súa carreira política tras herdar unha fortuna de grande envergadura de parte da súa madrasta.
Loitou co exército de Mario na guerra contra Iugurta, no 107, e grazas ás súas habilidades diplomáticas conseguiu que Bocco lle entregase a Iugurta. Sila permaneceu ao mando de Mario durante a guerra entre os cimbros e os teutóns ata o 102 a.C. Daquela abandonou a Mario para servir co Quinto Cátulo, conseguiu a vitoria de Campi Raudii en 101 a. C. Sila fracasou en ser elixido pretor para o 98 pero grazas a unha serie de cuantiosos subornos foi elixido no 99 a.C.
Sila iniciou a súa carreira (107 a.C) servindo como cuestor durante a guerra contra o rei de Numidia, Iugurta, baixo as ordes de Caio Mario. O rei númida levaba anos acosando os romanos con grande éxito, e a pesar do avance logrado por Mario, o duro conflito prolongábase. Sila foi enviado na calidade de embaixador a parlamentar co sogro do esquivo monarca númida, o tamén rei Bocco de Mauritania, co cal trabou amizade e logrou convencer para que traizoase a Iugurta, apresándoo para os romanos (105 a.C). O evento proporcionou a Sila un gran prestixio militar e unha considerable popularidade tanto co cónsul coma cos soldados, atribuíndoselle a fin da guerra. Plutarco afirma que esta circunstancia foi o comezo da fricción entre Mario e Sila, posto que aquel se volveu envexoso do éxito do seu subordinado e este non facía senón atizar o lume cunha actitude fachendosa que atopou eco entre algunhas persoas, inimigos políticos de Mario.
A situación de extremo perigo creada pola invasión de cimbros e teutóns adiou as posibles diferenzas entre xeneral e subordinado, e Sila permaneceu baixo as ordes de Mario nas sucesivas campañas dos anos 104 a.C e 103 a.C. Dirixiu con éxito unha expedición contra os tectosagos, matando o seu caudillo Cepilo, e pouco despois, como tribuno militar, destacaría tamén ao negociar un tratado cos marsos e dirixir extraoficialmente o exército do cónsul Lutacio Catulo -un dos protexidos de Mario- contra os cimbros, que ameazaban o norte de Italia. Derrotounos en Vercellae no ano 101 a.C., dando mostras ao mesmo tempo da súa capacidade para o combate e a organización.
Finalmente, a disputa con Mario manifestouse en toda a súa amplitude trala vitoria sobre os cimbros: Catulo e Sila parecen reclamar máis crédito pola súa actuación en Vercellae do que Mario estaba disposto a conceder. En circunstancias tan nimias e puerís -expresa Plutarco- fundamentouse o odio de ambos, que máis tarde conduciu aos desmandos da Guerra Civil e despois á tiranía e á perversión de todo o Estado. Porén, o conflito entre Mario e Sila desenvolveuse máis lentamente do que Plutarco e outros autores parecen admitir, e non adquiriu o carácter de aberta hostilidade ata moito máis tarde.
Despois de moitas loitas, de modificar as leis do Senado, de cuñar moeda co seu nome e de crear moitos aliados e inimigos, retirouse da política; influíu na súa decisión unha profecía que escoitara había xa moito tempo en Cilicia, segundo a cal morrería no cumio do poder. Viviu unha vida tranquila, aínda que extravagante, dedicada ao estudo e ao pracer, en Campania, escribindo as súas memorias en vinte e dous libros que foron editados por Lúculo. No 78 casou de novo e morreu.
Véxase tamén editar
Bibliografía editar
- Quién es quién en la Antigua Roma. John Hazel . Ediciones archivos acento, 2002.