Student Nitric Oxide Explorer
Student Nitric Oxide Explorer, máis coñecido polo seu acrónimo SNOE, foi un satélite artificial do Laboratorio para a física espacial e atmosférica da Universidade de Colorado en Boulder patrocinado pola NASA e lanzado o 26 de febreiro de 1998 mediante un foguete Pegasus XL desde a base Vandenberg da Forza Aérea, en California.[2][3][5]
| SNOE / Student Nitric Oxide Explorer | |
|---|---|
 | |
| Tipo | Científico |
| Organización | Laboratorio para a física espacial e atmosférica da Universidade de Colorado en Boulder |
| Data de lanzamento | 26 de febreiro de 1998, 7:07 GMT[1][2][3][4] |
| Foguete portador | Pegasus XL[2][5] |
| Sitio de lanzamento | Base Vandenberg da Forza Aérea[2][6] |
| Duración da misión | 5 anos e 290 días[2] |
| Obxectivo da misión | Estudo das variacións do óxido nítrico na atmosfera terrestre.[2][6] |
| Decaemento | 13 de decembro de 2003[1] |
| NSSDC ID | 1998-012A |
| Masa | 120 kg[2][5][6] |
| Dimensións | Forma hexagonal de 0,9 m de alto e 1 m de diámetro.[2] |
| Potencia | 37 vatios[2] |
Características editar
SNOE foi o primeiro satélite en ser lanzado pertencente ao programa de Iniciativa Demostradora de Exploración Estudantil (STEDI, Student Explorer Demonstration Initiative) da NASA. A súa misión foi estudar a variación do óxito nítrico (NO) na atmosfera terrestre. En especial SNOE centrouse no estudo de como a variación dos raios X suaves do Sol afectan á cantidade de NO na atmosfera e a maneira en que as auroras boreacantles aumentan a cantidade de NO na atmosfera sobre os polos.[2][3][4][5]
O satélite tiña forma hexagonal de 0,9 m de alto e 1 m de diámetro máximo. Foi inxectado nunha órbita heliosincrónica de entre 530 e 580 km de altura e 97,7 graos de inclinación orbital. Estabilizábase mediante xiro a 5 r.p.m. co eixo de xiro perpendicular ao plano orbital.[2][3][4][5]
SNOE levaba a bordo tres instrumentos:[2][3][4][5]
- Un espectrómetro ultravioleta para facer perfiles de altitude do óxido nítrico.
- Un fotómetro auroral de dous canais para medir as emisións das auroras.
- Un fotómetro de cinco canais para medir raios X suaves solares.
Adicionalmente, o satélite levaba un receptor GPS a bordo para determinar con precisión a súa altura e posición.
SNOE reentrou na atmosfera o 13 de decembro de 2003, tras 5 anos e 290 días de misión.[2]
Véxase tamén editar
| Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Student Nitric Oxide Explorer |
Outros artigos editar
Notas editar
- ↑ 1,0 1,1 N2YO (2017). Real Time Satellite Tracking, ed. "SNOE" (en inglés). Consultado o 22 de agosto de 2017.
- ↑ 2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 2,10 2,11 2,12 NASA (21 de marzo de 2017). "SNOE" (en inglés). Consultado o 22 de agosto de 2017.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 "Note verbale dated 22 July 1998 from the Permanent Mission of the United States of America to the United Nations (Vienna) addressed to the Secretary-General" (PDF) (98-55196(E)). 4 de agosto de 1998: 16. Consultado o 22 de agosto de 2017.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 Claude Lafleur (2017). "SNOE" (en inglés). Consultado o 22 de agosto de 2017.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 Gunter Dirk Krebs (2017). Gunter's Space Page, ed. "Explorer: SNOE (STEDI 1)" (en inglés). Consultado o 22 de agosto de 2017.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 Mark Wade (2017). "SNOE" (en inglés). Consultado o 22 de agosto de 2017.