Reconstrución interna

En lingüística histórica, a reconstrución interna é un método que permite, a través dunha comparación sistemática entre elementos dunha lingua, remontarse a fases precedentes desa mesma lingua. Este método baséase no feito de que unha lingua é unha estrutura complexa a varios niveis: fonolóxico, morfolóxico, sintáctico, semántico. No momento no que ocorre un cambio a un nivel, por exemplo o fonolóxico, pode influír tamén noutro nivel, por exemplo o morfolóxico, creando irregularidades. Comparando as formas regulares coas irregulares pódense determinar cales son as formas máis antigas desa lingua.

Un exemplo de aplicación do método da reconstrución interna é o intento de reconstruír as raíces do indoeuropeo; é con todo posíbel que un cambio lingüístico cree amálgamas completas, ata o punto de non volver posíbel a separación dos morfemas. A perdida distinción morfolóxica en formas alternantes, coa perda dos elementos necesarios, crea obstáculos para a aplicabilidade do método.

Véxase tamén

Bibliografía

• Campanile, Enrico (1993). "Antichità indoeuropee". En Anna Giacalone Ramat, Paolo Ramat. Le lingue indoeuropee. Bologna: Il Mulino. ISBN 88-15-03354-8. 
• Villar Liébana, Francisco (1991). Los Indoeuropeos y los orígenes de Europa: lenguaje e historia. Madrid: Gredos (en español). ISBN 84-249-1471-6. 

Outros artigos

• Indoeuropeística.
• Lingüística comparativa.
• Método comparativo.
• Reconstrución lingüística.