Receptor de células B

(Redirección desde «Receptor de linfocitos B»)

O receptor de células B (BCR) é unha proteína receptora transmembrana situada na superficie dos linfocitos B (células inmunitarias produtoras de anticorpos). O linfocito B contacta co antíxeno estraño por medio do seu receptor, o que é necesario para a súa activación. O residuo do receptor que se une ao antíxeno é un anticorpo integrado na membrana, que expón ao exterior as súas rexións Fab, e que, como todos os anticorpos, ten un sitio de unión específico para un certo antíxeno, determinado aleatoriamente durante a maduración dos clons de linfocitos B (cada clon de células B ten unha especificidade distinta). Cando un linfocito B se une por primeira vez ao seu antíxeno específico, é activado, empeza a proliferar e a diferenciarse, xerando unha poboación de células plasmáticas B de grandes retículos endoplasmáticos rugosos produtoras e secretoras de anticorpos, e células B de memoria, que non actuarán ata que se produza unha resposta secundaria durante a segunda exposición a ese mesmo antíxeno.

O receptor da célula B ou BCR exerce dúas funcións esenciais na súa interacción cos antíxenos. Unha función é a transdución de sinais, que implican cambios na oligomerización do receptor. A segunda función é mediar na internalización e posterior procesamento do antíxeno, péptidos do cal serán despois presentados na superficie celular ás células T colaboradoras ou TH. As funcións do BCR son necesarias para unha produción normal de anticorpos, e os defectos na transdución de sinais desde o BCR poden orixinar inmunodeficiencia,[1] autoinmunidade [2], e tumores de células B [3].

Compoñentes do receptor de células BEditar

O receptor de células B está composto por dúas partes [4]:

  1. Residuo de unión ao ligando: É unha molécula de inmunoglobulina (anticorpo) ligada á membrana dun só isotipo (IgD, IgM, IgA ou IgE). É idéntica ás formas segregadas libres deses anticorpos coa excepción de que ten un dominio especial para integrarse na membrana.
  2. Residuo para a transdución de sinais: É un heterodímero chamado CD79 (ou tamén CD79A/CD79B, antes denominado Ig-α/Ig-β), que se mantén unido por pontes disulfuro. Cada membro deste dímero esténdese por todo o grosor da membrana e ten unha cola citoplasmátiica que leva un motivo de activación baseado na tirosina inmunorreceptor (ITAM).

Vías de sinalización do receptor de células BEditar

Hai varias vías de sinalización por medio das que o BCR pode transducir sinais. As que se coñecen poden transducir sinais intracelularmente a través da vía PLCy/calcio/NFAT, a vía PI3K, a vía IKK/NF-κB, e a vía ERK canónica. (ver imaxe) [5] Estas vías de sinalización finalmente orixinan a expresión inicial de certos xenes que posteriormente activan a outros implicados na proliferación das células B, diferenciación e produción de inmunoglobulinas e outros procesos.

No caso da vía do factor de transcrición IKK/NF-κB o funcionamento é o seguinte:

  • O CD79 e outras proteínas, microsinalosomas, activan a PLCɣ despois de que o antíxeno foi recoñecido polo BCR e antes de que se asocie co c-SMAC (grupo ou cluster de activación supramolecular central).
  • Despois o PIP2 (fosfatidilinositol bisfosfato) escíndese en IP3 (inositol trifosfato) e DAG (diacilglicerol). O IP3 actúa como un segundo mensaxeiro e fai incrementar moi substancialmente a cantidade de ións calcio no citosol (que son liberados do retículo endoplasmático ou entran desde o medio extracelular por canais iónicos). Isto orixina finalmente a activación de PKCβ polo calcio e o DAG.
  • O PKCβ fosforila (directa ou indirectamente) ao complexo proteico de sinalización de NF-κB chamado CARMA1 (o complexo consta de CARMA1, Bcl10, e MALT1). Isto ten como resultado o recrutamento da IKK (IκB quinase), TAK1 por varios encimas que realizan ubiquitilacións tamén asociados co complexo CARMA1/Bcl10/MALT. O MALT1 é unha proteína similar a unha caspase que corta a A20, unha proteína inhibitoria da sinalización por NF-κB (a cal actúa desubiquitilando os substratos de ubiquitilacion de NF-κB, e ten un efecto inhibitorio). O TAK1 fosforila o trímero IKK despois de que este tamén foi recrutado no complexo de sinalización polos seus encimas de ubiquitilación asociados.
  • O IKK despois fosforila a IκBα (que se une e inhibe a NF-κB), o cal induce a destrución de IκB ao marcalo para a degradación proteolítica, liberando NF-κB citosólico.
  • O NF-κB migra agora ao núcleo celular onde se une a elementos de resposta específicos do ADN, causando o recrutamento de moléculas de transcrición e comezando o proceso de transcrición.[5]

NotasEditar

  1. Conley, Mary Ellen; Dobbs, A. Kerry; Farmer, Dana M.; Kilic, Sebnem; Paris, Kenneth; Grigoriadou, Sofia; Coustan-Smith, Elaine; Howard, Vanessa; Campana, Dario (2009-04-01). "Primary B Cell Immunodeficiencies: Comparisons and Contrasts". Annual Review of Immunology (en inglés) 27 (1): 199–227. ISSN 0732-0582. doi:10.1146/annurev.immunol.021908.132649. Arquivado dende o orixinal o 24 de febreiro de 2022. Consultado o 24 de febreiro de 2022. 
  2. Goodnow, Christopher (2007). "Multistep pathogenesis of autoimmune disease". Cell 130 (1). 
  3. Corcos, D; MJ Osborn, LS Matheson (2011). "B-cell receptors and heavy chain diseases: guilty by association?". Blood 117 (26).  PMID 21508409. [1]
  4. Kindt, Thomas J.; Goldsby, Richard A.; Osborne, Barbara A.; Kuby, Janis (2007). W.H. Freeman - New York, ed. Kuby immunology. ISBN 1-4292-0211-4. [2]
  5. 5,0 5,1 Kurosaki, Tomohiro; Hisaaki Shinohara, Yoshihiro Baba (2008). "B Cell Signaling and Fate Decision". Annual Review of Immunology 28 (1). doi:10.1146/annurev.immunol.021908.132541. Arquivado dende o orixinal o 03 de xuño de 2020. Consultado o 13 de maio de 2012. 

Véxase taménEditar

Outros artigosEditar

Ligazóns externasEditar

  • MeshName - B-Cell+Antigen+Receptors [3]