Premio Espiral Maior de Poesía

O Premio Espiral Maior de Poesía, créase en 1992 por Edicións Espiral Maior dirixido a autores noveis, menores de 35 anos e sen obra publicada. O premio carece de dotación económica e consiste na publicación da obra pola editorial convocante.

A partir de 1999 o premio ábrese a todos os creadores (teñan ou non obra publicada e independentemente da idade). Dende o ano 2006 concédese tamén a obras en idioma portugués e Ámbito Cultural de El Corte Inglés respáldao con 12.000 euros, que o converten nun dos máis dotados de toda a Península Ibérica.

Gañadores

• 1992: Rafael Lema, Cemiterio das gaivotas.
• 1993: Martín Veiga, Das últimas ruínas.
• 1994: Francisco Souto, Thanatos ou as árvores do incesto.

• 1995:
  • Cristina Cabada, Sombra acesa.
  • Accésit: Anxos Romeo, A estatua.

• 1996: Emma Couceiro, Humidosas.
• 1997: Carlos Penela, As linhages do frio.

• 1998: Mário Herrero Valeiro, No limiar do silêncio.

• 1999: Manuel Forcadela, Morte do fadista.
• 2000: Charo Pita, Desde Arcadia para Govinda.

• 2001: Estíbaliz Espinosa, Número e.

• 2002: Xoán Xosé García, In-ventos.

• 2003: Luísa Villalta, En concreto.
• 2005: Manuel Darriba, Vostede non sabe con quen está a falar.
• 2006:

• • Xavier Seoane, Para unha luz ausente.
  • Accésit: Jorge Reis-Sá, Livro de estimação.

• 2007: Yolanda Castaño, Profundidade de campo.

• 2008: Amadeu Baptista, Açougue.

• 2009: Rosa Alice Branco, O gado do Senhor.