Pragmática sanción
Unha pragmática sanción é unha norma ou disposición legal de dereito público promulgada por un rei e que afecta a aspectos fundamentais do estado, na que se regulamentan cuestións como a sucesión ao trono ou outros. Adoitan seren identificadas polas datas na que se decretan.
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/a/a0/Pragm%C3%A1tica_Sanci%C3%B3n_a_consulta_del_Consejo%2C_en_que_S._M._establece_lo_conviente_para_que_los_hijos_de_familias%2C1776.pdf/page1-220px-Pragm%C3%A1tica_Sanci%C3%B3n_a_consulta_del_Consejo%2C_en_que_S._M._establece_lo_conviente_para_que_los_hijos_de_familias%2C1776.pdf.jpg)
No baixo imperio romano, era un edicto ou lei emitida polo emperador sobre cuestións de dereito público referido a unha cidade, unha provincia ou unha igrexa. A denominación de pragmática explícase porque era publicada tras unha consulta e negociación sobre a cuestión ("pragma").[1]
Durante a Idade Media, foi un tipo de prerrogativa lexislativa empregada pola Coroa para crear leis que partían da súa vontade e que non foron sancionadas polas respectivas asembleas lexislativas[2] (Cortes, Estados Xerais etc).
Dereito catalán
editarNa lei catalá, dende o século XIII (1283), cando as constitucións pasaron a ser un dereito pactado do rei coas Cortes, as disposicións e ordenanzas do soberano que non eran acto e de carácter xeral recibiron a denominación de pragmática para diferencialas daquelas outras de interese particular recibían o nome de privilexio ou ordenación particular. Eran revogables polo propio monarca, mais nunca podían contradicir os Usatges (usos) nin o dereito pactado das constitucións de Cataluña nin os costumes probados de tipo inmemorial. Nalgúns territorios da xurisdición dos baróns non foron obrigatorias e podían ser substituídas por ordenanzas destes.[2]
Exemplos
editarEntre as sancións que gañaron máis notoriedade histórica existen:
- Pragmática Sanción de 554, ditada polo emperador Xustiniano I.
- A chamada Pragmática Sanción de 1269, atribuída a Lois IX de Francia, e que foi un documento falso elaborado pola chancelería francesa no século XV.[3]
- Pragmática Sanción de 1438 (Bourges), emitida por Carlos VII de Francia.
- Pragmática Sanción de 1549, ditada por Carlos I de España, establecendo as Dezasete Provincias.
- Pragmática Sanción de 1567, ditada por Filipe II de España, denominada antimourisca.
- Pragmática Sanción de 1703, emitida por Leopoldo I, do Sacro Imperio Romano-Xermánico
- Pragmática Sanción de 1713, emitida por Carlos VI de Alemaña.[4][5]
- Pragmática Sanción de 1767, emitida por Carlos III de España, decretando a expulsión dos xesuítas de España.
- Pragmática Sanción de 1776, ditada para Carlos III de España, sobre os matrimonios desiguais.[6]
- Pragmática Sanción de 1789, ditada por Carlos IV de España (non publicada).[7]
- Pragmática Sanción de 1830, emitida por Fernando VII de España derrogando a Lei sálica.[7]
Notas
editar- ↑ "Sanción Pragmática". Iglesia Evangélica Pueblo Nuevo. Consultado o 18-09-2017.
- ↑ 2,0 2,1 "pragmàtica sanció". enciclopèdia.cat. Consultado o 17-09-2017.
- ↑ Gutiérrez S.J., Constancio (1980). Trento: un concilio para la unión: (1550-1552). Vol. I Fuentes (1549-1551). Madrid: CSIC (Instituto "Enrique Flórez"). p. 447. ISBN 84-300-3766-7.
- ↑ "Pragmàtica Sanció". enciclopèdia.cat. Consultado o 17-09-2017.
- ↑ Vidal, Josep Juan; Martínez Ruiz, Enrique (2001). Política interior y exterior de los Borbones. Col. Fundamentos 188. Istmo. p. 228. ISBN 84-7090-410-8.
- ↑ Español Bouche, Luis (1999). Nuevos y viejos problemas en la Sucesión de la Corona Española: pragmática. Madrid: Hidalguía. p. 129. ISBN 84-89851-13-1.
- ↑ 7,0 7,1 "Pragmàtica Sanció". enciclopèdia.cat. Consultado o 17-09-2017.
Véxase tamén
editarOutros artigos
editarLigazóns externas
editar- "Pragmática Sanción" (en inglés). Nova Chegada.
- "Pragmática Sanción" (en inglés). Christian Clásicos Etéreo Biblioteca