Parque Nacional Los Glaciares
O Parque Nacional Los Glaciares é unha área protexida federal na Provincia de Santa Cruz, na Arxentina. O parque ocupa unha superficie de 7.269´27 km², polo que é o parque nacional máis grande do país. Fundado o 11 de maio de 1937, alberga unha mostra representativa do bosque subpolar de Magallanes e da biodiversidade do deserto da Patagonia occidental en bo estado de conservación. En 1981, declarárono Patrimonio da Humanidade pola UNESCO.[1][2]
(es) Parque nacional Los Glaciares | ||||
Tipo | parque nacional da Arxentina Reserva natural | |||
---|---|---|---|---|
Localización | ||||
División administrativa | Lago Argentino (departamento), Arxentina (pt) | |||
| ||||
Características | ||||
Altitude | 919 m | |||
Punto máis alto | Monte Fitz Roy (pt) (3.406 m ) | |||
Superficie | 4.459 km² Patrimonio da Humanidade: 726.927 ha | |||
Patrimonio da Humanidade | ||||
Tipo | Patrimonio natural → América Latina-Caribe | |||
Data | 1981 (5ª Sesión), Criterios de Patrimonio da Humanidade: (vii) e (viii) | |||
Identificador | 145 | |||
Categoría II da UICN: Parque Nacional | ||||
World Database on Protected Areas | ||||
Identificador | 6 | |||
Historia | ||||
Data de creación ou fundación | 1939 | |||
Páxina web | losglaciares.com | |||
O nome do parque fai referencia ao campo de xeo xigante dos Andes, o máis grande fóra da Antártida, Groenlandia e Islandia, que alimenta 47 grandes glaciares, dos que 13 desembocan cara ao océano Pacífico. Noutras partes do mundo, os glaciares comezan a unha altura de polo menos 2500 m. sobre o nivel medio do mar, pero debido ao tamaño do campo de xeo, estes glaciares comezan en só 1500 m., deslizandose cara a abaixo ata 200 m.. Los Glaciares limita co Parque Nacional Torres del Paine ao sur en territorio Chileno.[1]
Xeografía
editarOs Glaciares, dos cales o 30% está cuberto de xeo, pódese dividir en dúas partes, cada unha delas correspondente a un dos dous grandes lagos alongados que contén parcialmente o parque. O lago Argentino, 1466 km² e o máis grande da Arxentina, está no sur, mentres que o Lago Viedma, 1100 km², está no norte. Ambos lagos alimentan o Río Santa Cruz que baixa ata a parte baixa de Porto Santa Cruz no Atlántico. Entre as dúas metades hai unha zona non turística e sen lagos chamada Zona Centro.
A metade norte está formada por parte do Lago Viedma, o Glaciar Viedma e algúns glaciares menores, e unha serie de montañas moi populares entre os afeccionados á escalada e ao sendeirismo, incluíndo o Monte Fitz Roy e Cerro Torre.
A parte sur ten, así como unha serie doutros máis pequenos, os principais glaciares que desembocan no lago Argentino: Glaciar Perito Moreno, Glaciar Upsala e Glaciar Spegazzini. Os barcos de excursión típicos viaxan entre os icebergs para visitar a Baía de Onelli, e os inaccesibles Spegazzini e Upsala. O Perito Moreno é accesible por terra.
Clima
editarO parque ten un clima temperado fresco e húmido.[3] As temperaturas medias oscilan entre 0,6 °C no inverno a 13,4 °C no verán aínda que en altitudes máis altas, a temperatura media anual pode roldar os -3 °C.[3] O parque recibe unhas precipitacións medias anuais de 500 mm. no oeste e de 900 mm. no leste que se distribúen uniformemente ao longo do ano.< ref name=PNLGbio /> As nevadas son comúns durante os meses máis fríos.[3]
Ecoloxía
editarAs montañas reteñen a maior parte da humidade do océano Pacífico, deixando pasar só a friaxe do xeo (media anual de 7´5 °C e creando a árida estepa patagónica no lado arxentino do cordal. Esta área é o hábitat do ñandu, guanaco, puma e Raposo gris de América do Sur, este último sufriu a invasión da industria gandeira e están en perigo de extinción. O guanaco, aínda que non está en perigo de extinción, tivo un descenso dramático da poboación histórica debido ao pastoreo a grande escala do gando en gran parte da Patagonia.[Cómpre referencia] Hai máis de 100 especies de aves na zona (cóndors, aguias e outros). Entre o xeo e a estepa patagónica hai unha zona fértil de bosques subpolares de Magallanes compostos principalmente por lengas e guindos, pero tamén ñires. Dentro destas zonas máis hospitalarias tamén viven cervos huemul e patos dos torrentes.[2]
Problemas
editarO Parque Nacional Los Glaciares enfróntase a moitos problemas relacionados co turismo, o sobrepastoreo, os incendios forestais e moito máis. Hai zonas do parque onde o sobrepastoreo é un problema e contén moitas especies exóticas/invasoras e asilvestradas como gando vacún, lebres europeas e certos tipos de troitas. Os incendios forestais tiveron un forte impacto no lugar e tamén degradaron e destruíron partes do mesmo.
Uso humano
editarLos Glaciares é unha gran atracción para os turistas internacionais.[2] Os puntos de partida dos percorridos son a cidade de El Calafate, á beira do lago Argentino pero fóra do parque, onde a administración do parque ten a súa sede, e El Chaltén aldea na parte norte do parque, ao pé do Fitz Roy. Outros puntos turísticos do parque inclúen Lago del Desierto e Lago Roca.[2]
Tamén se utilizou como un dos lugares de rodaxe de "Return of the Ice", o segundo episodio da serie documental de ciencia especulativa The Future is Wild.
Notas
editar- ↑ 1,0 1,1 "Parque Nacional Los Glaciares". UNESCO World Heritage Centre.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 "Welcome ao Parque Nacional Los Glaciares". www.losglaciares.com.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 "Parque Nacional Los Glaciares" (en castelán). Administración de Parques Nacionales. Arquivado dende o orixinal o 20 de febreiro de 2016. Consultado o 14 de agosto de 2015.
Véxase tamén
editarWikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Parque Nacional Los Glaciares |
Bibliografía
editar- Kearney, Alan (1993). Mountaineering in Patagonia. Seattle, WA: Cloudcap.
Outros artigos
editarLigazóns externas
editar- WCMC World Heritage (Inglés)
- Encyclopædia Britannica, Los Glaciares National Park (English)
- Fauna(Español)
- Paisaje Natural (Español)
- Panoramic Virtual Tour of Onelli Glacier & Lake (Inglés)