O home que plantaba árbores

«O home que plantaba árbores»[1] (en francés: L'homme qui plantait des arbres) é un conto alegórico do autor Jean Giono, publicado en 1953.[2] Conta a historia dos esforzos dun pastor para converter un abatido val nos contrafortes dos Alpes, preto da Provenza, nun bosque ao longo da primeira metade do século XX.

Trama editar

 

A historia é narrada por un home que permanece no anonimato durante todo o relato. A historia comeza no ano 1910, cando este mozo está a levar a cabo unha excursión en solitario a través da Provenza, Francia, preto dos Alpes, gozando da natureza relativamente intacta.

O narrador queda sen auga nun val sen árbores, abatido, onde só crece lavanda silvestre e non hai rastro da civilización, excepto por un pobo abatido e desmoronado. O narrador atopa só un arroio seco, pero é salvado por un pastor de mediana idade que o leva a unha fonte que coñece.

Sente curiosidade por este home e o por que elixiu unha vida solitaria, e por iso o narrador queda con el por un tempo. O pastor, tras quedar viúvo, decidiu restaurar a paisaxe en ruínas do val el só, cultivando un bosque completo, árbore por árbore. O pastor, Elzéard Bouffier, fai buracos no chan co seu bastón e deixa caer nos buracos as landras que logrou reunir.

O narrador deixa o pastor e volve a casa; máis tarde parte a pelexar na primeira guerra mundial. En 1920, traumatizado pola guerra, o home volve. Sorpréndese ao ver árbores novas de todas as formas botando raíces no val, e novas fontes correr a través del. O narrador sorpréndese da paz e a beleza do val, e continúa visitando a Bouffier cada ano. Bouffier xa non é un pastor, porque preocupáballe que as ovellas afectasen as súas árbores novas, e converteuse nun apicultor no seu lugar.

Durante máis de catro décadas, Bouffier continúa plantando árbores, e o val convértese nunha especie de Xardín do Edén. Ao final da historia, o val é vibrante de vida. O val recibe protección oficial despois da primeira guerra mundial (as autoridades cren erroneamente que o rápido crecemento deste bosque é un fenómeno natural estraño, xa que non son conscientes das obras altruístas de Bouffier), e máis de 10.000 persoas trasládanse alí, todos eles sen saber que deben a súa felicidade a Bouffier. O narrador dille a un dos seus amigos no goberno a verdade sobre o bosque natural, e o amigo tamén axuda a protexer o bosque.

O narrador visita a Bouffier xa moi vello por última vez en 1945. Nun hospicio de Banon, en 1947, o home que plantaba árbores falece.

Veracidade editar

A historia é tan conmovedora que moitos lectores creron que Elzeard Bouffier foi un personaxe real e o narrador foi o propio Jean Giono, e que por tanto, a historia foi en parte autobiográfica. O autor explicou nunha carta de 1957 a un representante da cidade de Digne:

Lamento decepcionalo, pero Elzeard Bouffier é un personaxe ficticio. O obxectivo era facer ás árbores agradables, ou máis ben a plantación de árbores agradable.[3]

A carta describía como o libro foi traducido a multitude de idiomas, distribuído de forma gratuíta, e afirmou que foi un éxito. O autor agregou que, a pesar de que non gañaba un céntimo, fora un dos textos dos cales se atopaba máis orgulloso.

Notas editar