Noh
Nō, Nô, Nou ou Noh (xaponés: 能) é unha das formas máis importantes do drama musical clásico xaponés, executado desde o século XIV. Evolucionou doutras formas teatrais, aristocráticas e populares, incluíndo o Dengaku, Shirabyoshi e Gagaku. Un dos seus máis importantes dramaturgos foi Zeami Motokiyo. Por outra banda, deu orixe a outras formas dramáticas, como o Kabuki. O Noh é caracterizado polo seu estilo lento, dunha graza espartana, ríxida, sutil, ben como polo uso de máscaras típicas.
![](http://upload.wikimedia.org/wikipedia/commons/thumb/e/e6/Noh3.jpg/250px-Noh3.jpg)
As pezas Noh discorren nun palco bastante despoxado, feito de hinoki liso (alcipreste xaponés). O escenario é, invariabelmente, constituído apenas polo "kagami-ita," un piñeiro pintado, no fondo do palco, mesmo que a peza se desenvolva noutros locais. Hai varias explicacións para o uso desta árbore, sendo moi común a interpretación que se refire aos rituais xintoístas, polos cales os deuses descenden á Terra por este medio. Outro aderezo inconfundíbel é a ponte estreita (a "Hashigakari"), situada á esquerda, que os principais actores utilizan para entrar en escena. É esta a orixe do Hanamichi, no Kabuki.
Véxase tamén
editarBibliografía
editar- Giroux, Sakae (1991): Zeami: Cena e Pensamento Nô. São Paulo: Perspectiva.
- Greiner, Christine (2000): O Teatro Nô e o Ocidente. São Paulo: Fapesp/AnnaBlume.
- Kusano, Darci (1984): O Que é o Teatro Nô. São Paulo: Brasiliense.
- Pronko, L. C. (1986): Teatro: Leste Oeste. São Paulo: Perspectiva.
- Suzuki, Eiko: Nô Teatro Clássico Japonês. São Paulo: Editora do Escritor.