Nicolás Paz Pardo
Nicolás Paz Pardo, nado en Lavadores (Vigo) e finado na Coruña o 24 de xuño de 1942, foi un médico republicano galego.
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | Lavadores, España |
| Morte | 24 de xuño de 1942 A Coruña, España |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | España |
| Actividade | |
| Ocupación | médico |
| Lingua | Lingua castelá e lingua galega |
Traxectoria
editarFoi médico no lazareto da Illa de San Simón ata 1887. O 22 de xullo de 1888 casou con Matilde Córdoba Gándara.[1] En 1914 retou en duelo a Luis Suárez-Llanos, director da compañía de augas, por considerado responsable da morte por tifo dunha das súas fillas, Carmen Paz (casada don Eugenio Arbones). No hai constancia de que o duelo chegara a producirse.[2]
En 1921 foi o primeiro presidente do Ateneo de Vigo e, desde esa institución, instou ao reitor da Universidade de Santiago de Compostela a que fosen admitidas as teses de doutoramento escritas en lingua galega.
Presidiu a Cámara da Propiedade, a Liga de Defensores de Vigo e o Colexio Médico de Vigo. Promoveu o xornal La República e formou parte da redacción de La Lucha, publicación tamén republicana.
Foi alcalde accidental en 1890 e concelleiro ata 1929.
Recoñecementos
editar- Unha rúa de Vigo leva o nome de Paz Pardo na súa memoria.
Vida persoal
editarCasou con Matilde Córdoba de la Gándara e foi pai de Carmen, Matuxa e Mercedes Paz Córdoba.
Notas
editar- ↑ "Vida retrospectiva. Vigo hace 50 años. Año 1888" Hoja Oficial del Lunes (en castelán).
- ↑ Lamas, Jorge. (31/10/2011). "A espada, florete o pistola" La Voz de Galicia (en castelán).
Véxase tamén
editarBibliografía
editar- Giráldez Lomba, Antonio (2010). 200 memorias de Vigo (en castelán). Caixanova, Faro de Vigo e Alcaldía de Vigo. p. 102. VG 955-2010.
- González Martín, Xerardo (1991). Vigo no espello dos nosos avós. Edicións Xerais de Galicia.
- Vázquez Xil, Lalo (1994) [1991]. As rúas de Vigo (2ª ed.). Vigo: Ediciones Cardeñoso. p. 148. ISBN 84-87379-47-8.
Outros artigos
editar- Eugenio Arbones Castellanzuelo (xenro).
- Ubaldo Gil Santóstegui (colega).