Leoncio II

Leontios (Λεόντιος), en galego Leoncio, nado en 660 e finado en 705, foi un emperador bizantino que reinou durante uns poucos anos a finais do século VII. Durante o seu breve reinado (695-698) os bizantinos perderon a súa provincia do norte de África (Cartago), que caeu en mans dos árabes.

Leoncio II
Nacemento	660
Lugar de nacemento	Isauria
Falecemento	15 de febreiro de 706
Lugar de falecemento	Constantinopla
Causa	decapitación
Nacionalidade	Imperio Bizantino
Ocupación	gobernante
Na rede
[ editar datos en Wikidata ]

Traxectoria

Leoncio fora un xeneral que servira aos emperadores Constantino IV e Xustiniano II. Xustiniano II mandouno encarcerar tras ser derrotado polos árabes en Sebastopolis. Foi liberado en 695 e inmediatamente organizou un golpe de estado que depuxo a Xustiniano II; un emperador que era odiado pola poboación debido á súa dura política fiscal. Leoncio ordenou amputar o nariz a Xustiniano II e desterralo á colonia de Querson situada en Crimea.

O reinado de Leoncio durou escasamente tres anos e foi bastante impopular. O acontecemento máis importante do seu reinado foi a perda do Norte de África que foi conquistada polos árabes entre 697 e 698. Unha frota bizantina enviada a defender a provincia e que foi derrotada, proclamou como emperador ao seu comandante Apsimar. Ao seu regreso a frota depuxo a un Leoncio, que fora incapaz de asentar o seu poder e Apsimar, que tomou o nome de Tiberio III substituíuno como emperador.

Leoncio foi mutilado e encerrado nun convento polo seu sucesor, onde viviu ata 705, cando Xustiniano II recuperou o trono e como vinganza polos sucesos de 695 mandou executalo.

Véxase tamén

Imperio Bizantino
Segue a: Xustiniano II	Leoncio II (695-698)	Precede a: Tiberio III
	Dinastía dos Heráclidas