José Pardo Babarro
José Pardo Babarro, nado en Ourense o 10 de xuño de 1911 e finado o 21 de xullo de 1938, foi un médico e político galego.
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 10 de xuño de 1911  Ourense, España |
| Morte | 21 de xullo de 1938 (27 anos) |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | España |
| Educación | Universidade de Santiago de Compostela |
| Actividade | |
| Ocupación | médico , político |
| Lingua | Lingua castelá |
Traxectoria editar
Fillo do propietario dunha fabrica de madeira para mobles. Estudou o bacharelato na Academia Xeral do mestre socialista Manuel Sueiro, antigo empregado na fábrica do seu pai. Obtivo o título de mestre na normal de Ourense, onde foi compañeiro e amigo da poetisa Pura Vázquez e licenciouse en Medicina na Universidade de Santiago de Compostela en 1932.
Ampliou os estudos de doutoramento na Universidade Central de Madrid. Na etapa universitaria vinculouse ao Sindicato de Sanidade da CNT, co seu amigo e compañeiro José Rodríguez Portugal. Dende xaneiro de 1933, publicou as súas colaboracións en Solidaridad Obrera da Coruña, que enviaba dende Madrid. Obtivo por oposición a praza de médico interno na Cátedra de Oftalmoloxía da Facultade de Medicina de Madrid, onde traballou dende xullo de 1934 a novembro de 1935, ó tempo que fixo os cursos de doutoramento na "Universidad Central" e preparou a tese doutoral. De volta a Ourense, entre maio de 1935 e xullo de 1936, colaborou na prensa ácrata galega, como Solidaridade Obrera e Brazo y Cerebro, neste último encargouse da sección de sexualidade. Os seus artigos tratan da propaganda libertaria, cultura, sexoloxía e divulgación médica. Ó mesmo tempo pasaba consulta na Rúa Progreso, 37, nunha clínica compartida con Serafín Martínez Malvar, na que se aplicaban o desconto do cincuenta por cento aos afiliados da CNT ou os seus familiares, e na súa consulta de oftalmoloxía na mesma rúa, nº 23, 1ª, na casa familiar. Aprobados os preceptivos cursos optativos de doutoramento, solicitou a tramitación necesaria para a lectura da súa tese, o que foi aceptado a finais de xuño de 1936, pero no seu expediente académico non hai cualificación da tese nin se atopa depositada na correspondente sección da biblioteca universitaria; quizais nunca chegou a lela.
Ó triunfar o golpe de Estado do 18 de xullo de 1936 en Ourense, foi enrolado á forza nas tropas fascistas como alférez médico na brigada de Flechas Azules. Ao pouco tempo, e debido aos seus antecedentes políticos, foi trasladado á fronte de combate. Morreu pola explosión dunha bomba en outubro de 1938, aínda que outras versións afirman que foi asasinado polos rebeldes.
Tampouco hai coincidencia sobre o lugar onde ocorreu a morte, se na fronte de Levante, como lles dixeron aos familiares, ou na de Asturias. Aos dous meses entregáronlles unha caixa metálica co cadáver, que foi depositada sen abrir no panteón familiar do cemiterio de Ourense.
O seu pai non quixo celebrar a habitual homenaxe do exército, aínda que se publicaron necrolóxicas na prensa xeral e médica. Como era habitual, foi ascendido de forma póstuma e a súa familia recibiu a correspondente pensión.
Véxase tamén editar
Bibliografía editar
- Fernández, Eliseo; Pereira, Dionisio (2004). Positivas, ed. O anarquismo na Galiza. Santiago de Compostela. p. 187. ISBN 84-87783-79-1.
- Martí Boscá, José V.; Rey González, Antonio (2006). Asociación Cultural Memoria Histórica Democrática, ed. "“Batas negras” gallegos: sanitarios libertarios gallegos durante la segunda república y la guerra civil (1931-1939)" in A II República e a Guerra Civil. Actas dos traballos presentados ao II Congreso da Memoria (PDF). Culleredo. pp. 285–286. Arquivado dende o orixinal (PDF) o 05 de decembro de 2013. Consultado o 17 de agosto de 2013.