Jean des Esseintes
Jean Floressas des Esseintes[1][2] é un personaxe de ficción creado por Joris-Karl Huysmans como protagonista da novela A contrafío (1884).
Características editar
Trátase dun esteta consumado, talvez inspirado na figura real de Charles de Monstesquieu[3],que procede dunha liñaxe nobre e que polo tanto conta cunha copiosa fortuna, se ben asiste impotente á disolución da súa familia. Á idade de 30 anos perde todo contacto coa sociedade en prol dunha vida illada e sustentada sobre unha sensualidade experimental.[4] É en boa medida un alter ego do autor.[5] Este personaxe é "esteticamente sutil e refinado (...) mantén unha postura de brutal oposición á mediocridade, á superficialidade e ao conformismo co herdado, outorgándolles á arte e á fantasía un papel destacado"[6]. Así mesmo, cabe cualificalo de misóxino[7].
Des Esseintes, un antiheroe, o último elo dunha cadea patolóxica perversa da novela À Rebours de J.-K. Huysmans [...], tenta crear un lugar propicio para o seu método de gozo perverso nun ambiente privado, regresivo e estético, para poder sobrevivir. Nesa soidade, transmite a súa patoloxía e padecementos psíquicos, as súas vivencias conscientes e inconscientes, e tamén o funcionamento intersubxectivo e transxeracional da súa familia por medio de lembranzas, fantasías e soños. Demostra como cadaquén pode ser á vez protagonista e vítima dun tecido patolóxico impregnado de violentas transmisións inter e transxeracionais.[8]
Tanto a obra, A contrafío, coma o personaxe protagonista mereceron o eloxio dos membros da Xeración Nós. O escritor Vicente Risco dedicáballe palabras coma estas á figura de Des Esseintes:
O tipo [o dandi / o inadaptado] deuse adoito na fin do século derradeiro, e atopou cecais a máis nidia expresión literaria no Des Esseintes de Huysmans. O tíduo da novela de Huysmans dío todo: À rebours; porque eso é o que son os inadaptados, os que van a contrafío do seu tempo, os que non acaen cos seus contemporáneos. Des Esseintes é realmente un chiflado, porque evidentemente a eisaxeración do tipo pode ser morbosa, mais por máis que sexa un chiflado, non perde endexamáis a nobreza.[9]
Nunha de moitas críticas aparecidas na prensa da época, o escritor e xornalista católico Firmin Boissin definía así o personaxe[10]:
Abonda con que diga que este tolo [Des Esseintes], que non sabe nin o que odia nin o que ama, chega, abatido pola hipocondría, alterado pola apatía, a alimentarse só con lavativas. O tema carecería de calquera interese se o autor non o adobiase con xuízos literarios, apreciacións estéticas e reflexións filosóficas, políticas e sociais que fan de À Rebours unha estraña macedonia de blasfemias e actos de fe, de feitos crueis e ideais, de misticismo e de sadismo[11]
Notas editar
- ↑ Ficha de Jean Floressas Des Esseintes Arquivado 06 de agosto de 2016 en Wayback Machine. en passioneperlacultura.it. (en italiano)
- ↑ En ocasións grafado tamén como Jean Des Esseintes (con maiúscula nas dúas palabras que compoñen o apelido).
- ↑ Ficha de Des Esseintes en Universalis.fr (en francés).
- ↑ Ficha do personaxe na Biblioteca británica (en inglés)
- ↑ Huysmans. Catolicismo bueno y catolicismo malo. El secreto de la Iglesia. (en castelán)
- ↑ Texto na contracapa da obra na súa versión en galego (traducida por Isabel Soto e publicada en 2016 por Editorial Hugin e Munin).
- ↑ Annette Trefzer e Ann J. Abadie. Global Faulkner, Universidade de Mississippi (Dpto. de Literatura comparada), 2009, cap. "Artificial Women, Pygmalion Paradigm, Mosquitoes", páx. 139.
- ↑ Le Divan familial 2011/2 (N° 27), páx. 149-164. ISBN 97828483521217
- ↑ "Esteticismo e terribilità na obra poética de Lois Pereiro", por Manuel Outeiriño no Boletín da Real Academia Galega, núm. 372, pp. 127-143.
- ↑ BOISSIN, F, «À rebours par J.-K. HUYSMANS», en Polybiblion Revue Bibliographique Universelle, xullo de 1884.
- ↑ A tradución dende o francés é de Isabel Soto para ""Algunhas claves para ler A contrafío, unha novela de Joris-Karl Huysmans".
Véxase tamén editar
Ligazóns externas editar
- What Houellebecq Learned from Huysmans, artigo en The New Yorker o 12 de novembro de 2015. (en inglés)