A imaxinación[1] (do latín imaginatĭo, -ōnis) é un proceso superior que permite ao individuo manipular información xerada intrinsecamente co fin de crear unha representación percibida polos sentidos da mente. «Intrinsecamente xerada» significa que a información formouse dentro do organismo en ausencia de estímulos do ambiente. No que respecta a «sentidos da mente», son os mecanismos que permiten «ver» un obxecto que se visualizou previamente pero que xa non se atopa presente no ambiente. Cabe aclarar que cando imaxina non se reduce só ao sentido da visión, senón tamén a outras áreas sensoriais.

Don Quixote imaxinaba as súas aventuras caballerescas.

No sentido anterior a imaxinación ten semellanza co proceso de percibir. No entanto, a primeira non se limita á segunda. A imaxinación é un proceso máis abstracto, isto é, que non necesita dun obxecto presente na realidade (nese instante), ela sérvese da memoria para manipular a información e relacionala de formas que non dependen do estado actual do organismo. É dicir, a imaxinación toma elementos antes percibidos e experimentados, e transfórmaos en novos estímulos e realidades.

As orixes do estudo da imaxinación datan desde as reflexións filosóficas. No entanto, o seu posicionamento como materia de estudo científico, afastado de especulacións metafísicas, dáse co nacemento da psicoloxía experimental, a pesar disto, consérvase como un compoñente psíquico lonxe de ser descifrado. É só ata finais do século XX e principios do presente século que a imaxinación tómase como desafío para a investigación psicolóxica e neurocientífica, e os métodos conxuntos de neuroimaxe e condutuais permiten albiscar hipóteses de como o cerebro imaxina.

  1. Definicións no Dicionario da Real Academia Galega e no Portal das Palabras para imaxinación.

Véxase tamén

editar

Bibliografía

editar

Ligazóns externas

editar