Hileo

Hileo, na mitoloxía grega, pode designar tres personaxes diferentes:

Hileo, participante na cacería do Xabaril de Calidón

Gravado para Ovidio: Metamorfosis (1518)

Hileo foi un dos heroes que participaron na partida de caza do Xabaril de Calidón, un xabaril de gran tamaño e forza que devastaba as terras de Calidón e acababa co gando e coa xente. Mandouno a deusa Artemisa como castigo ó rei Eneo por esquecer incluíla nun sacrificio que ofrecera ós deuses olímpicos cos primeiros froitos colleitados nunha anada de abundancia.

Para acabar co animal, Eneo chamou a diferentes heroes da Hélade e prometeu a súa pel a aquel que conseguira darlle morte. O chamamento reuniu a numerosos heroes e guerreiros de toda Grecia, entre os que se incluía Meleagro (o fillo de Eneo), Cástor e Pólux, Teseo, Xasón, Ificles, Atalanta e moitos outros.

Tamén estaba Hileo, que morreu ó comezo da caza, xunto a Anceo, fillo de Licurgo.

"Cando tiñan rodeado o xabaril, Hileo e Anceo morreron a mans da fera e Peleo feriu coa xavelina, sen querer, a Euritión".

(Pseudo-Apolodoro: Biblioteca mitológica I, 8, 2)

Hileo, centauro

Atalanta, filla de Esqueneo, aínda que as fontes lle dan distinta xenealoxía, foi abandonada no monte polo seu pai, que só quería fillos varóns. Recollérona e criárona uns cazadores ata que, xa adulta, decideu manterse virxe e dedicarse á caza. Foi unha das participantes da caza do Xabaril de Calidón.

Os centauros Reco e Hileo intentaron violala pero ela matounos coas súas frechas.

Segundo outra tradición non morreu nesta ocasión, senón que sería un dos atacantes na batalla entre centauros e lapitas, co gallo da voda de Pirítoo con Hipodamía, onde morreu a mans de Teseo; ou dos que atacaron a casa de Folo, cando este acollía ó seu amigo Heracles, e neste caso morrería asetado por este.

Acteón devorado polos seus cans (urna funeraria etrusca)

Hileo, can de Acteón

Acteón, fillo de Aristeo, cometeu a imprudencia de ver espida a Artemisa mentres andaba de caza cos seus cans. A deusa, indignada, converteuno en cervo e acirrou os cans contra el. Foi devorado sen ser recoñecido, e logo os cans buscárono por todo o bosque laiando por el.

Un destes cans chamábase Hileo.

"E sen máis ameazas, [Diana] pon na súa cabeza cornos de cervo lonxevo, prolóngalle o pescozo, aguza por riba as súas orellas... Mentres dubida víronlle os cans; Melampo e Icnóbates foron os primeiros en dar o sinal cos seus ladros. Axiña lánzanse á carreira outros... e o fogoso Hileo, pouco antes ferido por un xabaril...".

(Ovidio: Metamorfosis III, 193-213)

Véxase tamén

Bibliografía

• GRIMAL, Pierre: Diccionario de mitología griega y romana. Ed. Paidós, 1981.
• OVIDIO: Metamorfosis. Tradución de Antonio Ramírez de Verger. Alianza Editorial 3ª ed. 2015, 2ª reimp. 2017, VIII, 279-298 [a numeración segue a utilizada neste texto].
• PSEUDO-APOLODORO: Biblioteca mitológica. Tradución e notas de Julia García Moreno. Alianza Editorial 3ª ed. 2016 [a numeración segue a utilizada neste texto].