Herodes

(Redirección desde «Herodes I o Grande»)

Herodes o Grande, nado en Ascalón o 74 antes de Cristo e finado en Xerusalén o 4 antes de Cristo, foi rei dos xudeus e unificou Galilea e Xudea e reconstruíu o Templo de Xerusalén.

Modelo:BiografíaHerodes

Editar o valor en Wikidata
Nome orixinal(he) הוֹרדוֹס
(la) Herodus Editar o valor en Wikidata
Biografía
Nacementoc. 74 a. C. Editar o valor en Wikidata
Edom Editar o valor en Wikidata
Mortec. 4 a. C. Editar o valor en Wikidata (69/70 anos)
Xericó, Estado de Palestina Editar o valor en Wikidata
Causa da morteinsuficiencia renal Editar o valor en Wikidata
Lugar de sepulturaHerodium (pt) Traducir Editar o valor en Wikidata
Rei
Editar o valor en Wikidata
Datos persoais
RelixiónPaganismo e xudaísmo Editar o valor en Wikidata
Actividade
Lugar de traballo Xudea Editar o valor en Wikidata
Ocupaciónmonarca, político, monarca Editar o valor en Wikidata
Outro
TítuloRei Editar o valor en Wikidata
FamiliaHerodian dynasty (en) Traducir Editar o valor en Wikidata
CónxuxeMaltace
Mariane
valor descoñecido
Doris
Cleópatra de Jerusalém
Mariana (Herodes)
Elpis Editar o valor en Wikidata
FillosSalimpsio
 () Mariana (Herodes)
Salomé
 () Elpis
Olímpia
 () Maltace
Filipe
 () Cleópatra de Jerusalém
Herodes Antipas
 () Maltace
Herodes Arquelao
 () Maltace
Herodes Filipe
 () Mariane
Cypros
 () Mariana (Herodes)
Aristóbulo IV
 () Mariana (Herodes)
Alexandre
 () Mariana (Herodes)
Antipatro
 () Doris
Herod IV
 () Cleópatra de Jerusalém Editar o valor en Wikidata
PaisAntípatro Editar o valor en Wikidata  e Cipros Editar o valor en Wikidata
IrmánsPheroras
Phasael
Salomé
José (irmão de Herodes) Editar o valor en Wikidata
ParentesJoseph I d'Idumée, tío
Herodes Agripa I, son's son Editar o valor en Wikidata

Descrito pola fonteEnciclopédia Judaica de Brockhaus e Efron (pt) Traducir
Pequeno Dicionario Enciclopédico de Brockhaus e Efron
Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron Editar o valor en Wikidata
BNE: XX1015185

Traxectoria

editar

Fillo dun idumeo e dunha nabatea, en realidade era un palestino de cultura helenística dedicado ao servizo de Roma, que dominaba Palestina dende que fora conquistada por Pompeio (63 a. C.).

Herodes foi nomeado primeiro gobernador de Galilea e posteriormente tetrarca para dirixir as relacións de Roma cós xudeus; pero tivo que fuxir ante o ataque dos partos, que apoiaban no trono a Antígona, a última raíña da dinastía dos Asmoneos ou Macabeos, representante da resistencia xudía contra a dominación política e cultural do Occidente grecorromano.

No ano 40 a. C., o Senado romano nomeou a Herodes rei dos xudeus por indicación de Marco Antonio, co encargo de recuperar Xudea de mans de Antígona. Combateu contra ela durante tres anos ata que conquistou Xerusalén e a decapitou.

Polo demais, Herodes foi un rei hábil: soubo eludir a súa participación na batalla de Actium, o que permitiu que Augusto o mantivese no trono despois da súa vitoria, cunha autonomía política practicamente total a pesar de ser o vasalo do Imperio; defendeu eficazmente o reino fronte aos ataques de partos e árabes; construíu cidades e fortalezas; embeleceu a capital; respectou os costumes locais e comezou a reconstrución do Templo de Xerusalén. Dende o 14 a.C. tivo como conselleiro a Nicolao de Damasco.[1]

Ao morrer deixou o reino dividido entre os seus fillos: Xudea, Samaría e Idumea para Arquelao (destituído dous anos despois polo gobernador romano Poncio Pilatos) e Galilea e Perea para Herodes Antipas (o cal, segundo os Evanxeos, eludiu xulgar a Xesuscristo cando llo enviou Pilatos). O neto de Herodes, Herodes Agripa I, foi o último rei que gobernou sobre a totalidade de Palestina e o que, segundo os Feitos dos Apóstolos, fixo encarcerar a san Pedro e condenou a morte a Santiago o Maior. Baixo o reinado do seu fillo Herodes Agripa II estalou a rebelión dos xudeus que levou á destrución de Xerusalén por Tito e a anexión de Palestina a Siria como provincia romana (70 d. C.).

  1. Hornblower & Spawforth (2002), p. 282

Véxase tamén

editar

Bibliografía

editar
  • Hornblower, Simon; Spawforth, Tony, eds. (2002). "Nicolao de Damasco". Diccionario del mundo clásico (en castelán). Barcelona: Crítica. pp. 282–283. ISBN 84-8432-393-5. 

Ligazóns externas

editar