Françoise d'Eaubonne
Françoise d'Eaubonne, nada en París, o 12 de marzo de 1920 e finada no mesmo sitio o 3 de agosto de 2005, foi unha escritora e feminista francesa que acuñou o termo ecofeminismo (écologie-féminisme, éco-féminisme ou écoféminisme) en 1974.[1]
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | (fr) Françoise Marie-Thérèse Piston d'Eaubonne 12 de marzo de 1920  Francia, París |
| Morte | 3 de agosto de 2005 (Modelo:Edad) Francia, París |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | francesa |
| Actividade | |
| Campo de traballo | Direitos LGBT na França (pt)  |
| Ocupación | Escritora, Feminista |
| Empregador | Groupe Flammarion (en) (1966–1970) Calmann-Lévy (en) (1960–1966) Éditions Julliard (en) (1953–1960) Beur FM (en) |
| Partido político | Partido Comunista Francés (1945–1956) |
| Membro de | |
| Xénero artístico | Ficção científica feminista (pt) |
| Movemento | Feminismo e ecofeminismo |
| Influencias | |
| Pseudónimo literario | Marielle Lefevre |
| Lingua | Lingua francesa |
| Obra | |
Obras destacables
| |
| Arquivos en |
|
| Familia | |
| Irmáns | Jehanne Jean-Charles (en) |
| Cronoloxía | |
| 9 de agosto de 2005 | Funeral (Crématorium-columbarium du Père-Lachaise (en) )
|
Premios | |
Traxectoria editar
O seu pai foi membro dun movemento relixioso francés, que tamén tiña tendencias anarquistas, mentres que a súa nai foi filla dun revolucionario español carlista. A súa infancia en Tolosa estivo marcada pola decadencia física do seu pai, debida aos efectos dos gases nas trincheiras durante a guerra de 1914. Cando tiña 16 anos estalou a Guerra Civil en España e aos 19 foi testemuña da chegada dos republicanos exiliados.[2]
Entre os 20 e os 25 anos sufriu as penurias propias da época e tivo contacto, ao fin da segunda guerra mundial, cos convictos xudeus que volvían dos campos, nunha das grandes estacións de tren parisienses. Máis tarde tratou os seus sentimentos sobre este período da súa vida baixo o evocador título Chienne de Jeunesse (lit, mocidade cadela).
As vivencias da infancia xunto coa súa personalidade hipersensible foron as bases da súa forma crítica de explorar o mundo, que a levaron a converterse nunha militante feminista radical. Durante un tempo formou parte do Partido Comunista francés, e máis tarde cofundó, xunto con Guy Hocquenghem e Anne-Marie Grélois o primeiro movemento revolucionario gai de Francia, o FHAR (Front homosexuel d'action révolutionnaire), Fronte Homosexual de Acción Revolucionaria, en 1971.
Acuñou o termo ecofeminismo na súa obra Lle féminisme ou a mort en 1974 . Na súa vida de literata e militante relacionouse con outras importantes figuras do século XX como Colette, Simone de Beauvoir e Sartre, Jean Cocteau, e outros moitos.[2]
En 1978 creou o que chamou Movemento Ecoloxismo-Feminismo, que a pesar de non ter eco en París, conseguiu gran número de seguidoras nos Estados Unidos, onde se creou unha cátedra sobre o tema á que Françoise d’Eaubonne foi convidada como conferenciante.[2]
Françoise reclamaba o corpo feminino como propiedade dunha mesma, iso levou a que moitas mulleres, como ela mesma, désense conta dos perigos para a saúde que supuña o uso de determinados pesticidas, fertilizantes ou a medicación excesiva.[3]
Foi nai de dous fillos, aínda que nunca adquiriu compromiso matrimonial con ningún home. Morreu en París o 3 de agosto de 2005.
Obra editar
Seguindo a súa lema "nin un só día sen unha liña", Françoise d'Eaubonne escribiu máis de 50 obras, desde Colonnes de l'âme (poesía, 1942) a L'Évangile de Véronique (ensaio, 2003). Tamén foi autora de novelas de ciencia ficción, como L'échiquier du temps e Rêve de feu.
Tamén escribiu algunhas novelas infantís e outras actividades literarias como os panfletos (20 ans de mensonges,contra Longo Maï), traducións (Poemas de Emily Brontë), unha edición crítica das cartas de Gustave Flaubert, numerosos prefacios, etc.
Notas editar
- ↑ "NECROLÓGICA: Françoise d'Eaubonne, pionera del feminismo francés" (en castellano). El País. 14 de agosto de 2005. Consultado o 16 de julio de 2016.
- ↑ 2,0 2,1 2,2 Ruth C. Vidriales (12 de abril de 2005). "Françoise d’Eaubonne, la vía de la ecología, el feminismo, y la vida" (en castellano). Diagonal. Consultado o 16 de julio de 2016.
- ↑ María Tardón Vigil (6 de marzo de 2011). "Ecofeminismo. Una reivindicación de la mujer y la naturaleza" (en castellano). Dialnet. Consultado o 16 de julio de 2016.