Fernando de Casas Novoa
Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. |
Fernando de Casas Novoa,[1] nado ao redor de 1670 e falecido o 25 de novembro de 1749,[2] foi un arquitecto galego barroco.
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | c. 1670  Santiago de Compostela, España |
| Morte | 25 de novembro de 1749 (78/79 anos) Santiago de Compostela, España |
| Actividade | |
| Ocupación | arquitecto |
  | |
Traxectoria
editarComezos
editarNaceu nunha familia de clase baixa. Comezou con frei Gabriel de Casas a traballar no claustro do conxunto catedralicio de Lugo, e á morte do seu mestre encargouse plenamente da execución das obras. Ten un só piso de altura considerable e é estruturado por parellas de pilastras con decoración vexetal semellante á de Domingo de Andrade.
En 1711 designárono mestre de obras da catedral de Santiago de Compostela. Continuou as obras de Domingo de Andrade na capela do Pilar, onde buscou orixinais efectos cromáticos e ornamentais. Como solución de empalme entre a fachada do claustro e o Tesouro, realizou o Esconce das Praterías.
O arcebispo Antonio de Monroy encargoulle varias obras do seu patrocinio: a igrexa dos dominicos de Betanzos e o colexio das Orfas de Santiago de Compostela. Aquí salienta o campanario, onde utiliza as placas consonte o estilo de Simón Rodríguez. Monroy contratou tamén con el o conxunto conventual das capuchinas da Coruña, obra na que amosa unha autocontención decorativa segundo o espírito franciscano. A igrexa do convento de Belvís, en Santiago de Compostela, segue o mesmo espírito de sobriedade.
Madureza
editarNa capela da Nosa Señora dos Ollos Grandes da catedral de Lugo deseñou unha cúpula sobre bóvedas de forno, arcadas que arrincan dos piares, rica policromía onde mandan os dourados, volutas e variada iconografía. Capela e baldaquino constitúen conxuntamente unha das obras cumes do barroco galego.
Realizou tamén a igrexa dos monxes bieitos do mosteiro de San Salvador de Lourenzá, con fachada esvelta e elegante. Seguiu con traballos para a igrexa dos xesuítas na Coruña, a de Santo André de Cedeira (Redondela) e para a sancristía, claustro e a portada principal do impoñente mosteiro de San Martiño Pinario. Mestre de obras deste cenobio, deixou nel o retablo maior bifronte da igrexa beneditina. Esta realización, cos retablos laterais e os dous órganos na mesma igrexa constitúen un conxunto escénico e artístico de alto nivel. Tamén nesta basílica deseñou a capela de Nosa Señora do Rosario.
A súa obra máis coñecida é a fachada do Obradoiro da catedral compostelá, que destaca pola profusión decorativa esencialmente xeométrica e a estrutura ascensional, o formato cóncavo, a solidez, a verticalidade e as membranas de vidro como solución lumínica. A iconografía baseada na figura do Apóstolo Santiago, os seus pais, o seu irmán e os seus discípulos, así como a inspiración nun arco de triunfo clásico, fan deste conxunto a apoteose do espírito xacobeo. Porén, faleceu o 25 de novembro de 1749, pouco antes de poder ver rematada a obra. Foi soterrado na capela do Sancti Spiritus.[2]
Galería
editar-
Claustro da catedral de Lugo -
Mosteiro de San Salvador de Lourenzá -
Igrexa das Capuchinas da Coruña -
Igrexa de Santo André de Cedeira (Redondela) -
Capela da Virxe dos Ollos Grandes (catedral de Lugo)
Notas
editar- ↑ "Casas Novoa, Fernando de". Diciopedia do século 21 1. Edicións do Cumio, Galaxia e do Castro. 2006. p. 452.
- ↑ 2,0 2,1 García Iglesias, José Manuel (2018). "Fernando de Casas Nóvoa". dbe.rah.es (en castelán). Consultado o 11 de xuño de 2024.
Véxase tamén
editarBibliografía
editar- Dicionario biográfico de Galicia. Ir Indo Edicións. 2010-2011.
Ligazóns externas
editar- Biografía (en castelán).
Fernando de Casas Galicia no tempo (01/07/1991) da TVG.
