Wikipedia

Eurostopodinos

A dos eurostopodinos (Eurostopodinae) é unha das tres subfamilias de aves da orde dos caprimulxiformes nas que, segundo algúns autores, se subdivide a familia dos caprimúlxidos.[1]

Son pequenas aves de ás longas cunha plumaxe críptica combinando as cores gris e marrón para camuflarse cando descansan no chan. Aliméntanse de insectos capturados en voo. Un único ovo branco é colocado directamente no chan e incubado por ambos os pais. Os pitos poden camiñar pouco despois de eclosionar o ovo.

Taxonomía editar

Descrición editar

A subfamilia foi descrita en 1988 polos ornitólogos estadounidenses Charles Sibley, Jon Edward Ahlquist e Burt Monroe Jr.[2]

Clasificación editar

Os eurostopodinos comprenden sete especies existentes en dous xéneros, Eurostopodus e Lyncornis:[3]

Imaxe Xénero Especies viventes
  Eurostopodus
  • Eurostopodus archboldi
  • Eurostopodus argus
  • Eurostopodus diabolicus
  • Eurostopodus mystacalis
  • Eurostopodus papuensis
  Lyncornis

Nota taxonómica editar

A orde dos caprimulxiformes comprende varias familias de paxaros insectívoros nocturnos, esteatornítidos, podárxidos, nictibíidos, caprimúlxidos e egotélidos.[4] A dos caprimúlxidos normalmente dividíase en dúas subfamilias, cordeilinos e caprimulxinos.[5]. Ás veces, as especies do xénero Eurostopodus foron considerados como unha subfamilia dos caprimúlxidos, pero algúns estudos téñenos como un grupo irmán,[6] mentres que outros trátanos como un clado dentro dos caprimúlxidos,[7]e outros consideran que o xénero Eurostopodus pode non ser monofilético.[8][9][10] Pero ultimamente considérase a este xénero, xunto con Lyncornis, como unha subfalilia dos caprimúlxidos.[2]

Características editar

Os eurostopodinos son grandes en comparación con moitos caprimúlxidos, pero polo demais teñen unha estrutura similar. Son de ás longas e de rabo longo, e son lixeiros para a zona das ás, o que os fai poderosos e áxiles no voo. Unha diferenza importante dos caprimúlxidos típicos é a falta de serdas ao redor do peteiro. Son nocturnos e teñen un tapetum lucidum reflectante na parte posterior do ollo. Os picos son pequenos, pero estas aves teñen unha abertura moi grande para atrapar insectos en voo. Os pés e as pernas son pequenos e débiles, e os dedos están parcialmente palmados. A garra do dedo medio ten un peite no seu bordo interior, que pode usarse para o coidado da plumaxe.[8]

A plumaxe está debuxada de forma críptica con marróns e grises, para facer que estas aves que anidan no chan sexan difíciles de ver cando descansan durante o día. Algunhas especies teñen manchas brancas nas ás, e as dúas do xénero Lyncornis (grande e malaio) teñen "orellas" na parte traseira da coroa.[9] Os cantos destas aves son tres ou máis notas repetidas, ás veces con asubíos ou sons burbullantes, e son típicamente emitidas ao amencer ou ao anoitecer.[10]

Distribución e hábitat editar

Os eurostopodinos atópanse desde a China a través do sueste asiático ata Australia. As poboacións tropicais son na súa maioría sedentarias, pero as dúas especies australianas son migrantes parciais. Estas son aves de bosques abertos ou claros e beiras.[10]

Bioloxía editar

Nutrición editar

Todos os eurostopodinos aliméntanse case na súa totalidade de insectos capturados en voo, normalmente couzas e escaravellos. Cazan no solpor e pola noite, e comen as súas presas na á. O voo é flotante e retorcido,[11] e pode estar intercalado con períodos de repouso no chan, nunha estrada ou nunha árbore.[12] Estas aves beben en voo, planeando baixo sobre a auga e mergullando o peteiro.[11]

Reprodución editar

Non se constrúe ningún niño, o único ovo branco ponse directamente no chan ou sobre follas. A femia incuba o ovo durante o día, confiando principalmente no excelente camuflaxe da plumaxe para evitar os depredadores. O macho toma a incubación durante a noite, pero descansa a certa distancia cando a femia está criando.[13] Se é necesario, a femia tentará distraer o intruso lonxe dos ovos, ou realizar unha exhibición de defensa con ás abertas, gorxa inflada e sons sibilantes. Os ovos eclosionan en tres ou catro semanas, e as crías poden camiñar pouco despois de eclosionar. Os pitos son alimentados por ambos os pais.[10]

Notas editar

  1. ↑ Subfamily Eurostopodinae Sibley et al., 1988 en Zoonomen. Consultado o 8 de xaneiro de 2023.
  2. ↑ 2,0 2,1 Sibley, C. G., Ahlquist, J. E. & Monroe, B. L., Jr (1988): "A classification of living birds of the world based on DNA-DNA hybridization studies". Auk 105: 409-423. Consultada o 8 de xaneiro de 2023.
  3. ↑ Han, K.-L.; M. B. Robbins & M. J. Braun. (2010): "A multi-gene estimate of phylogeny in the nightjars and nighthawks (Caprimulgidae)". Molecular Phylogenetics and Evolution. 55 (2): 443–453.
  4. ↑ Gill, Frank & Donsker, David, eds. (2018): "Frogmouths, Oilbird, potoos, nightjars". World Bird List Versión 8-1. Unión Ornitolóxica Internacional. Consultada o 9 de xaneiro de 2023.
  5. ↑ Cleere & Nurne 1998, p. 5.
  6. ↑ Mariaux, J. & Michael J. Braun (1996): "A Molecular phylogenetic survey of the nightjars and allies (Caprimulgiformes) with special emphasis on the potóos (Nyctibiidae)". Molecular Phylogenetics and Evolution 6 (2): 228–244.
  7. ↑ Barrowclough, George F.; Groth, Jeff G. & Mertz, Lisa A. (2006): "The RAG-1 exon in the avian order Caprimulgiformes: phylogeny, heterozygosity, and base composition". Molecular Phylogenetics and Evolution 41 (1): 238–248.
  8. ↑ 8,0 8,1 Braun, M. J. & Huddleston, Christopher J. (2009): "A molecular phylogenetic survey of caprimulgiform nightbirds illustrates the utility of non-coding sequences". Molecular Phylogenetics and Evolution. 53 (3): 948–960.
  9. ↑ 9,0 9,1 Kin-Lan Han, M. S. (2006): Molecular systematics of nightjars and nighthawks (Caprimulgidae) MS Thesis. University of Maryland.
  10. ↑ 10,0 10,1 10,2 10,3 Larsen, C.; Michael Speed; Nicholas Harvey; Harry A. Noyes (2007): "A molecular phylogeny of the nightjars (Aves: Caprimulgidae) suggests extensive conservation of primitive morphological traits across multiple lineages". Molecular Phylogenetics and Evolution. 42 (3): 789–796.
  11. ↑ 11,0 11,1 Cleere & Nurne, 1998, pp. 24–35.
  12. ↑ Cleere & Nurne, 1998, pp. 174–184,
  13. ↑ Cleere & Nurne, 1998, pp. 24–35.

Véxase tamén editar

Bibliografía editar

  • Cleere, Nigel & Nurney, David (1998): Nightjars: A Guide to the Nightjars, Frogmouths, Potoos, Oilbird and Owlet-nightjars of the World. Londres: Christopher Helm. ISBN 1-8734-0348-8.
  • Sibley, C. G., Ahlquist, J. E. & Monroe, B. L., Jr (1988): "A classification of living birds of the world based on DNA-DNA hybridization studies". Auk 105: 409-423. (Texto completo).

Outros artigos editar

Traído desde «https://gl.wikipedia.org/w/index.php?title=Eurostopodinos&oldid=6493984»