Abd al-Rahman III: Diferenzas entre revisións

'''Abd al-Rahman III''' ou '''Abderramán III'''<ref>A ''Diciopedia do século 21'' recolle a primeira forma como principal </ref>, nado en [[Córdoba, España|Córdoba]] en [[889]] e falecido en [[961]], foi o oitavo [[emir]] de [[Córdoba, España|Córdoba]] e, depois, o primeiro califa de [[al-Ándalus]] (de [[912]] a [[961]]). É considerado o maior e máis exitoso dos príncipes da dinastia [[Omeia]] na [[Península Ibérica]].

== Traxectoria ==

 

Chegou ao trono nunha época en que toda a España estaba exaurida por máis dunha xeración de conflitos tribais entre árabes e de escaramuzas entre musulmáns e descendentes hispánicos. A maior parte da poboación, de orixe hispánica, composta por renegados e cristiáns, asumidos ou non, era favorábel á ascensión ao poder dun gobernante poderoso que os protexese contra a aristocracia árabe. Esta última, composta por nobres musulmáns politicamente incansábeis, compuña o principal núcleo de oposición a Abderramán. Logo a seguir, viñan os [[fatímida]]s do [[Exipto]] e Norte de África, que reclamaban o Califado, xustificando a pretensión coa sua descendencia do profeta [[Mahoma]], procurando estender o seu poder a todo o mundo musulmán. Abderramán conseguiu facer face a todos estes adversarios grazas ao apoio dun exército mercenario, tamén constituído por cristiáns. De feito, foi coñecido pola súa tolerancia para coa comunidade cristiá e xudaica.

 

Foi derrotado en [[939]] pelo rei cristián [[Ramiro II]] en [[Simancas]] (ou Allandega, segundo as crónicas musulmanas), dada á traizón dos nobres árabes do seu propio exército. Aínda que esta derrota tivera consecuencias definitivas na carreira militar de Abderramán, os cristiáns non se aproveitaron moito dela. De feito, ante as divisións subsecuentes entre estes, non se demorou moito até que os cristiáns lle voltasen a prestar homenaxe en Córdoba.

== Notas ==

{{referencias}}