Catedral de Valencia

A Catedral de Valencia (Basílica Metropolitana) é a sede do arcebispado de Valencia e está adicada a Santa Maria por desexo de Jaume I, fiel á tradicional devoción mariana do século XIII. Foi consagrada no ano 1238 pelo arcebispo de Tarragona Pere d'Albalat. Atópase sobre a antiga mesquita, que ao seu corpo alzárase sobre a antiga catedral visigoda.

Vista da Catedral

O gótico catalán o mediterráneo é o estilo predominante desta catedral, aínda que ademais contén elementos do románico, do gótico francés, del renacemento, do barroco e neoclásico.

No seu interior venérase o Santo Graal, datado do século I, e doado á catedral polo rei Alfons el Magnànim no 1436. Contén ademais algunhas das primeiras e mellores pinturas do Quattrocento de toda a Península Ibérica, que chegaron de Roma a través de artistas contratados por Alexandre VI. Este último Papa valenciano, cando aínda era o cardeal Roderic de Borja, fixo a petición para elevar a catedral valentina ao rango de Metropolitana, categoría que lle foi outorgada polo papa Inocencio VIII no 1492.

Historia

Nave central da catedral de Valencia, gótica e austera

A estrutura principal da Catedral de Valencia alzouse entre os séculos XIII e XV, razón pola que é principalmente de estilo gótico. Con todo, a súa construción prolongouse durante séculos, de feito en Valencia dise a frase "Això és més llarg que l’obra de la Seu" razón pola cal hai unha mestura de estilos artísticos e que a converten nunha xoia da arquitectura universal.

Para levantala empregouse material das veciñas canteiras de Burjassot e Godella, pero tamén doutros máis afastadas como as de Benidorm e Xàbia, de onde chegaron en barco.

Outras razóns que explican a sinxeleza e sobriedade da catedral de Valencia son que foi construída con celeridade para marcar o territorio cristián fronte ao musulmán, e que non foi unha obra suntuaria de ningún monarca, senón unha construción eminentemente cidadá sufragada pola burguesía local.

Evolución construtiva

Evolución construtiva da Catedral de Valencia

Aínda que o percorrido polo interior da catedral é moi rico e lévanos duns estilos a outros case sen solución de continuidade, trátase basicamente dun edificio de planta gótica de tres naves con cruceiro cuberto con ciborio, xirola e ábsida poligonal.

A catedral, que se ía facendo a medida que a mesquita derrubábase, contaba xa ao final do século XIII co deambulatorio ou xirola cos seus oito capelas e coa porta románica da Almoina, situada no brazo oriental do cruceiro. Entre 1300 e 1350 pechouse o transepto ou cruceiro polo seu lado oeste coa construción da porta gótica dos Apóstolos. Tamén se construíron tres tramos das tres naves, unha central e dous laterais, e iniciouse o ciborio.

A antiga Sala Capitular (hoxe Capella del Sant Calze) (1356-1369), onde se reunían os clérigos para deliberar os asuntos internos, e a torre campanario do Micalet (1381-1425) levantáronse inicialmente separadas do resto da igrexa, pero en 1459 os mestres Francesc Baldomar e Pere Comte iniciaron a ampliación das naves da catedral nun tramo máis, coñecido como Arcada Nova ou Arcada da Seu, e unírona definitivamente tanto coa sala capitular como co Micalet. Dende aquel momento a catedral mide 94 metros de longo por 53,65 de ancho no transepto.

Vista oriental: porta da Almoina e ciborio

Vista dende o Micalet, que proxecta sombra.

Vista meridional: Micalet, porta dos Ferros, ciborio e exterior da capela do Santo Cáliz