Emo
Este artigo precisa de máis fontes ou referencias que aparezan nunha publicación acreditada que poidan verificar o seu contido, como libros ou outras publicacións especializadas no tema. Por favor, axude mellorando este artigo. (Desde xuño de 2016.) |
Emo é un estilo de música rock que se caracteriza pola súa música máis lenta e melodiosa, tamén se caracteriza polas súas letras, de cariz persoal, no que abunda a introspección abordando emocións e estados de animo converténdose, moitas veces, en auténtica poesía, evitando a música puramente comercial.
| Emo | |
|---|---|
 | |
| Orixe musical | hardcore punk, indie rock |
| Orixe cultural | mediados dos 80 en Washington, D.C. |
| Instrumentos típicos | voces, guitarra, baixo, batería |
| Subxéneros | |
| screamo | |
Orixe editar
Na xénese do estilo foi fundamental o álbum dos Hüsker Dü Zen Arcade, publicado en 1984 e o Throb Throb de Naked Raygun, de 1985 que influíu especialmente no movemento hardcore punk de Washington, xurdindo o termo "emotional hardcore" ou "emocore" para definir as bandas hardcore punk cunha sonoridade máis melódica e rica as bandas procuraban un estilo máis creativo, utilizando tamén cambios de ritmo e crescendos, nesa primeira época salientaban o bandas como Rites of Spring e Embrace. Do seu estilo fixéronse eco outras bandas de contemporáneas de punk estadounidenses, cambiando o seu son e significado cara ó punk pop e o indie rock na década de 1990 con grupos como Jawbreaker e Sunny Day Real Estate, cun estilo máis melódico e menos caótico cas súas predecesoras. A mediados da década de 1990 varios selos independentes comezaron a especializarse no estilo.
Popularización editar
A partir do ano 2000 o emo comezou a se facer máis coñecido, co éxito de vendas de Jimmy Eat World e Dashboard Confessional e a aparición dun subxénero máis agresivo, o screamo. Actualmente os críticos e xornalistas aplícanlle o termo emo a grupos como Fall Out Boy, My Chemical Romance, Coheed and Cambria ou Panic! at the Disco.