Descontinuidade de Gutenberg
descontinuidade entre o fondo do manto do planeta e a capa máis externa do núcleo
A descontinuidade de Gutenberg é a superficie de descontinuidade que marca a separación entre o manto inferior e núcleo externo da Terra, situada a uns 2 900 km de profundidade.
B: Descontinuidade de Gutenberg
4: Manto
5: Núcleo externo.
Caracterízase porque as ondas sísmicas S non poden atravesala, e porque as ondas sísmicas P diminúen bruscamente a súa velocidade, pasando de 13 a 8 km/s.
Baixo este límite é onde se xeran as correntes electromagnéticas que dan orixe ao campo magnético terrestre, grazas á acción convectiva do rozamento entre o núcleo externo, formado por materiais ferromagnéticos e o manto.
Leva o nome do seu descubridor, Beno Gutenberg, sismólogo alemán, que a descubriu en 1914.[1]
Notas
editar- ↑ Tarbuck, E. J. & Lutgens, F. K. (2005): Ciencias de la Tierra, 8ª ed. Madrid: Pearson Educación S. A. ISBN 84-205-4400-0
Véxase tamén
editarBibliografía
editar- Lillo Beviá. José et al. (1995): Geología. Paterna, Valencia: Editorial ECIR. ISBN 84-7065-073-4
Outros artigos
editar- Descontinuidade
- Descontinuidade de Mohorovičić
- Descontinuidade de Lehmann
- Estrutura interna da Terra
|
Este artigo sobre xeoloxía é, polo de agora, só un bosquexo. Traballa nel para axudar a contribuír a que a Galipedia mellore e medre.
Existen igualmente outros artigos relacionados con este tema nos que tamén podes contribuír. |