Confederación General del Trabajo de la República Argentina

A Confederación General del Trabajo de la República Argentina (CGT) é a central sindical histórica da Arxentina. Fundada en 1930 como consecuencia dun acordo entre socialistas, comunistas e independentes para xerar unha central sindical unitaria e plural, tivo maioría socialista ata 1945 e peronista desde entón. Actualmente é a central maioritaria e volveuse autónoma dos partidos políticos. Internacionalmente está afiliada á CIOSL (mundial), á CIOSL-ORIT (América), e á CCSCS (Mercosur).

Confederación General del Trabajo de la República Argentina
Tipo	sindicato
Ideoloxía	Peronismo e sindicalismo
Data de fundación	27 de setembro de 1930
País	Arxentina
Na rede
http://www.cgtra.org.ar/
[ editar datos en Wikidata ]

Historia

A Confederación General del Trabajo de la República Argentina ou CGT é unha central obreira fundada o 27 de setembro de 1930 como resultado dun acordo inicial entre socialistas e sindicalistas revolucionarios, ao que logo se sumarían os comunistas, e que se orixinou a partir da fusión de dúas centrais preexistentes: a Unión Sindical Arxentina (USA), continuadora da FORA do IX Congreso e a Confederación Obreira Arxentina (COA).

Na década do 30 Arxentina comezou a desenvolver unha considerable estrutura industrial. Nese contexto a CGT converteuse nunha ampla organización de masas construída sobre a base de poderosos sindicatos de rama, e presentouse como central única fronte á cada vez máis reducida presenza da central anarquista, a FORA do V Congreso que terminou dilyuéndose no curso desa década. Por entón a CGT estaba principalmente sostida nos sindicatos ferroviarios, a Unión Ferroviaria e La Fraternidad.

Entre os principais dirixentes do período atopábanse José Domenech (Unión Ferroviaria), Anxo Borlenghi (Confederación General de Empleados de Comercio) e Francisco Pérez Leirós (Unión de Obreros Municipales).

En 1935 os dous sectores principais socialista e sindicalista revolucionario enfrontáronse duramente causando a división da central en dúas: CGT-Independencia (socialistas e comunistas) e CGT-Catamarca (sindicalistas revolucionarios). Esta última, en 1937 refundou a Unión Sindical Argentina.

En 1942 a CGT volveu dividirse en dúas:

• a CGT Nº1, dirixida polo socialista José Domenech, agrupaba a maioría dos sindicatos socialistas, incluídos os estratéxicos sindicatos ferroviarios.
• a CGT Nº2, dirixida polo tamén socialista Francisco Pérez Leirós, agrupaba aos sindicatos comunistas (construción, carne, gráficos), e a algúns importantes sindicatos socialistas como a Confederación General de Empleados de Comercio (Borlenghi) e a Unión de Obreros Municipales (Pérez Leirós).

Tras o golpe de estado de 1943, a gran maioría dos dirixentes socialistas agrupados na CGT Nº1 e Nº2, os sindicalistas revolucionarios agrupados na USA, e algúns comunistas (como os síndicatos dos gráficos e os petroleiros) apoiaron as políticas prol-obreiras do Ministro de Traballo Juan Domingo Perón

Cando este foi encarcerado, a CGT organizou o 17 de outubro de 1945 unha importante manifestación popular na Praza de Maio, que logrou a súa liberación e o chamado a eleccións democráticas.

Nesas condicións a CGT volveu establecerse como central sindical unitaria, debido á incorporación de moitos sindicatos que se atopaban na CGT Nº2 (disolta polo goberno militar) e de ÚSAA.

De cara ás eleccións, os sindicatos organizaron o Partido Laborista, que resultou decisivo para o triunfo do peronismo, obtendo o 85% dos votos, que obtivo a alianza que sostiña a candidatura de Perón.

Logo das eleccións de 1946, Perón unificou os tres partidos que o apoiaban (Partido Laborista, Unión Cívica Radical Junta Renovadora e Partido Independente) no Partido Peronista.

A CGT converteuse entón na «columna vertebral» do movemento peronista, e un dos seus dirixentes, o socialista Angel Borlenghi, foi nomeado no estratéxico Ministerio do Interior, o segundo cargo en importancia logo da presidencia, mentres que outro deles, Juan Atilio Bramuglia (avogado da Unión Ferroviaria) foi designado Ministro de Relacións Exteriores.

En 1955 un sanguento golpe militar, a Revolución Libertadora, derroca a Perón e prohibe a actividade do sindicalismo peronista, amplamente maioritario. A CGT inicia entón unha longa etapa de resistencia, para reorganizarse na clandestinidade, e forzar a anulación da proscripción do peronismo e o regreso de Perón ao país. Durante a década do 60 algúns dos seus dirixentes (Vandor) intentan desenvolver sen éxito un peronismo sen Perón.

En 1966 unha parte importante da CGT viu de bo grado o golpe de estado contra Arturo Umberto Illia que deu orixe á Revolución Arxentina, pero non logrou concretar un acordo estable co ditador Juan Carlos Onganía, quen se inclinou por consolidar a alianza cos sectores tradicionais do poder económico, contrarios á existencia de empresas do estado e do sector industrial na Arxentina, onde se atopaban as bases dos sindicatos da CGT. En 1968 a CXT dividiuse durante un par de anos ao formarse a CXT dos Arxentinos dirixida por Raimundo Ongaro, cunha posición máis definidamente antiimperialista e contraria ao réxime militar.

No mesmo período, a violencia política acentuouse e apareceron varias organizacións guerrilleiras, entre elas Montoneros de orixe cristiá-nacionalista-peronista, un de cuxos brancos sería "a burocracia sindical" da CGT, asasinando a varios dirixentes sindicais, entre eles 1969 a Augusto Timoteo Vandor (secretario xeral do poderoso sindicato metalúrgico) e a dous dos seus secretarios xerais: en 1970 a José Alonso e en 1973 a José Ignacio Rucci.

En 1975 a CGT afiliouse á socialdemócrata Confederación Internacional de Organizacións Sindicais Libres (CIOSL), que en 2006 fusionaríase coa CMT para crear a Confederación Sindical Internacional.

O 24 de marzo de 1976 produciuse o golpe militar que deu orixe á sanguenta ditadura denominada Proceso de Reorganización Nacional (1976-1983). Aproximadamente 30.000 opositores resultaron "desaparecidos" e moitos máis encarcerados e torturados en centos de centros clandestinos de detención.

A partir do golpe militar de 1976 e a chamada Guerra sucia na Arxentina moitos dos dirixentes da CXT e os seus militantes de base foron desaparecidos. Os grandes sindicatos son intervidos e os seus dirixentes encarcerados ou desaparecidos. A CGT é primeiro intervida e logo legalmente disolta. A pesar diso o sindicalismo reorganizouse en dous sectores: a) un sector "confrontacionista" coa ditadura, chamado primeiro "os 25" e logo CUTA e CGT-Brasil; e b) un sector "dialoguista" coa ditadura chamado primeiro CNT e logo CGT-Azopardo.

O 27 de abril de 1979 "Os 25" declaran a primeira dunha serie de folgas xerais contra a ditadura. En novembro de 1980 "Os 25" reconsituyen a CGT a pesar da súa ilegalización explícita, sendo coñecida como CGT-Brasil. O 22 de xullo de 1981 realizouse a segunda folga xeral contra o goberno militar declarada agora pola CGT-Brasil. O 7 de novembro a CGT-Brasil convoca á primeira manifestación aberta contra a ditadura aproveitando a tradición anual de marchar cara á igrexa de San Cayetano (Santo do Traballo). O 30 de marzo de 1982 decenas de miles de persoas responderon á convocatoria da CGT-Brasil para esixir democracia na Praza de Maio e varias outras cidades do país. A mobilización xerou unha severa represión, con miles de detidos e unha grave deterioración do réxime militar. Acurralado, dous días despois o réxime militar daba a orde de tomar as Illas Malvinas.

A derrota na Guerra das Malvinas produce o colapso do réxime militar e a convocatoria a eleccións democráticas, nas que triunfa Raúl Alfonsín, derrotando ao peronismo mediante unha campaña na que o acusa de promover un pacto militar-sindical. Ao comezar o seu goberno Alfonsín decide enfrontarse frontalmente á CGT. Unha das súas primeiras medidas é enviar ao Parlamento unha nova lei sindical que non fora consultada nin consensuada cos sindicatos. A CGT responde cunha sucesión de folgas xerais (13 en total) que terminaron por debilitar ao goberno. Ao non contar con maioría no Senado, Alfonsín debilitado, resolve modificar a súa estratexia inicial e negociar coa CGT, resultando unha lei sindical de consenso que foi aprobada por unanimidade en ambas as cámaras do Parlamento.

O goberno de Alfonsín termina en 1989 no medio dunha incontrolable hiperinflación. A CGT participa na campaña electoral do candidato peronista triunfante Carlos Saúl Menem levando un programa de tipo popular-nacionalista de vinte e seis puntos que propuña entre outras cousas, a moratoria da débeda externa.

Ao chegar ao poder (1989) Ménem produce unha sorpresiva viraxe política adherindo plenamente ás novas políticas neoliberais que promovía o "Consenso de Wáshington". Isto produce un enorme debate no interior da CXT, afectada no seu tradicional papel de "columna vertebral" do peronismo. A CGT entón divídese en catro grandes grupos: a) Os que propón apoiar a Ménem e as súas políticas neoliberais (menemistas, como Brarrionuevo). b) Os que propón negociar sen enfrontalo abertamente (os gordos: Comercio, bancarios etc.). c) Os que propón enfrontalo sen romper a CGT (o MTA-Moyano). d) Os que propón enfrontalo formando unha nova central sindical. Estes últimos de tendencia peronista-cristiáns, sepáranse da CGT e forman a CTA.

A CGT, aínda que claramente maioritaria, debeuse resignar nos últimos tempos o monopolio de espazo sociolaboral, para comnenzar a compartilo, polo menos parcialmente, coa nova central sindical, a Central de los Trabajadores Argentinos e as organizacións de desempregados de esquerda e social-cristiáns (piqueteros) que protagonizaron fortes enfrontamentos rueiros e sociais nos últimos anos.