Centro histórico de Guimarães

O centro histórico de Guimarães atópase asociado ao nacemento da identidade nacional portuguesa do século XII. Constitúe un exemplo excepcionalmente ben conservado da evolución dunha localidade medieval cara a unha cidade moderna. A variada tipoloxía de edificacións mostra o desenvolvemento da arquitectura portuguesa entre os séculos XV e XIX, co uso continuo de técnicas e materiais de construción tradicionais. Foi declarado Patrimonio da Humanidade pola Unesco no ano 2001.

Centro histórico de Guimarães
Edificio barroco no centro histórico, con bandeiras do Condado Portucalense.
Patrimonio da Humanidade - UNESCO
País	Portugal
Localización	Guimarães, Distrito de Braga
Tipo	Cultural
Criterios	ii, iii, iv
Inscrición	2001 (XXV sesión)
Rexión da UNESCO	Europa e América do Norte
Identificador	1031

Arquitectura

Técnicas de construción

As técnicas constructivas dominantes son coñecidas como taipa de rodízio e taipa de fasquio. A colocación do xeso constitúe o revestimento final, sobre o cal se aplican pinturas e decoración artesanais. Estas técnicas constructivas, con raíces medievais, continuarán a utilizarse ata os nosos días por ser un proceso constructivo de fácil execución.

“A taipa de rodízio”

Vivendas tradicionais na Praça de S. Tiago.

A taipa de rodízio constitúe unha técnica de construción de paredes exteriores e interiores, soamente utilizada para os andares superiores, xa que o primeiro andar está case sempre construído con granito.

“A taipa de fasquio”

A taipa de fasquio é tamén unha técnica de construción de paredes exteriores e interiores, soamente utilizada para os andares superiores ao primeiro. Estas paredes compóñense dunha estrutura de táboas de madeira, ligada con cravos a un segundo plano de táboas, dispostas diagonalmente.