Boeing B-29 Superfortress

O Boeing B-29 Superfortress foi un bombardeiro pesado catrimotor estadounidense, usado na segunda guerra mundial e na Guerra de Corea. Nomeado en alusión ao seu predecesor, o B-17 Flying Fortress, o Superfortress foi deseñado como un bombardeiro estratéxico a gran altitude, pero tamén destacou nos bombardeos incendiarios nocturnos a baixa altitude, e no lanzamento de minas navais para bloquear Xapón.

Boeing B-29 Superfortress
Instancia de	familia de aeronaves
Subclase de	bombardeiro pesado e monoplano bombardeiro con base en terra
Obra derivada	Tupolev Tu-4
Uso	ataque aéreo
Produción
País de orixe	Estados Unidos de América
Fabricante	Boeing
Total producido	3.970
Características
Velocidade de cruceiro	467 km/h
Datas e localizacións
Entrada en servizo	8 de maio de 1944
Primeiro voo	21 de setembro de 1942
Retiro do servizo	21 de xuño de 1960
Dimensións
Altura	8,45 m
Lonxitude	30,18 m
Envergadura	43,06 m
Altitude operacional	9.710 m
Persoas e organizacións
Deseñador/a	Assen Jordanoff (pt)
Desenvolvedor	Boeing
Operador/a Forza Aérea dos Estados Unidos de América Royal Air Force
[ Wikidata ] [ G:Commons ] [ C:Commons ]

Foi a principal arma de ataque utilizada contra o Xapón e continuou en servizo en varios roles durante os anos 50. A RAF británica tamén usou o B-29 e bautizouno co nome de Washington, e a Unión Soviética fabricou unha copia sen licenza coñecido como Tupolev Tu-4.

O B-29 foi o proxenitor dunha serie de bombardeiros, avións de recoñecemento, de adestramento e de repostaxe en voo construídos por Boeing, entre os que estaba o B-50 Superfortress, unha variante do B-29. Os posteriores modelos da compañía, impulsados por reactores (o B-47 Stratojet e o B-52 Stratofortress) continuaron a liñaxe.

O B-29 foi un dos avións máis grandes en servizo na segunda guerra mundial e era un bombardeiro moi avanzado nesa época, que incluía características como unha cabina presurizada, un sistema electrónico de control de fogo, e torretas de metralladoras manexadas por control remoto. Aínda que foi deseñado como bombardeiro diúrno de grande altitude, na práctica realmente realizou máis misións nocturnas a baixa cota con bombas incendiarias. Foi o principal avión na campaña de bombardeos estadounidense contra o Xapón nos últimos meses da guerra, e levaron as bombas atómicas que destruíron as cidades xaponesas de Hiroshima e Nagasaki. A diferenza doutros bombardeiros da guerra, o B-29 continuou en servizo moito tempo despois do seu final, e incluso un feixe deles foron empregados como transmisores voantes de televisión para a compañía Stratovision. O modelo foi finalmente retirado a principios dos anos 60, despois de ser construídos 3 970 exemplares.