André Masséna

André Masséna, nado o 6 de maio de 1758 en Niza e finado o 4 de abril de 1817 en París, foi un militar francés, duque de Rivoli, príncipe de Essling e mariscal do Imperio Francés.

André Masséna

Biografía
Nacemento	(fr) Andrea Massena 6 de maio de 1758 Niza, Francia
Morte	4 de abril de 1817 (58 anos) París, Francia
Causa da morte	tuberculose
Lugar de sepultura	Cemiterio do Père-Lachaise, 28 Grave of Masséna (en)
Deputado da Asemblea Nacional
Alcalde de Niza
Par de Francia
Actividade
Lugar de traballo	París
Ocupación	político, militar
Período de actividade	1775 -
Carreira militar
Rama militar	Infantaría
Rango militar	Xeneral
Comandante de (OBSOLETO)	V Corps (en) e 4th Army Corps (en)
Conflito	Guerras da Revolución Francesa Guerras napoleónicas
Obra
Arquivos en	Arquivos Nacionais de Francia [ 311AP [304Mi]] Servizo Histórico de Defensa [ GR 6 YD 5]
Outro
Título	Duque
Parella	Eugénie Renique
Fillos	Victoire Thècle Masséna, François Victor Masséna
Premios
Gran Cruz da Lexión de Honra  Order of Saint Hubert (en)  Ordem da Coroa de Ferro (pt)  Merit Order of the Bavarian Crown (en)  Order of Ludwig I (en)  Order of Fidelity (en)  Knight Grand Cross of the Order of Saint Stephen of Hungary (en)  Marechal de França (pt)  Nomes inscritos no Arco do Triunfo (pt)  Marshal of the Empire (en)  Commandeur of the Royal and Military Order of Saint Louis (en)  Orde de Cristo
Sinatura
Descrito pola fonte	Nordisk familjebok Grande Enciclopedia Soviética 1969-1978, (sec:Массена Андре) Dicionario Enciclopédico Brockhaus e Efron

André Masséna

Nomeado xeneral en 1793, co exército de Italia participou nas batallas de Millesimo, Montenotte, Dego, Castiglione e da ponte de Arcola, e a súa intervención decidiu as batallas de Lodi e de Rivoli. En setembro de 1799 derrotou o exército ruso do xeneral Alexander Korsakov na segunda batalla de Zúric e o ano seguinte defendeu a cidade de Xénova durante un longo asedio. A súa resistencia permitiulle a Napoleón Bonaparte facer chegar a Italia as tropas coas que venceu na batalla de Marengo. En 1804 rebiciu o cargo de mariscal do Imperio. Participou nas campañas de Polonia en 1807, e en 1809 combateu as tropas da quinta coalición, distinguíndose na batalla de Aspern-Essling, na de Wagram e na de Znaim.

En 1810, foi destinado á Península Ibérica, onde comezou capturando Ciudad Rodrigo despois dun asedio. Xa dentro de Portugal foi derrotado por Wellington na batalla de Buçaco o 27 de setembro, ao non poder romper as liñas anglo-portuguesas en Torres Vedras, e as súas tropas van quedaron inmobilizadas durante meses. Foi vencido novamente en Sabugal o 3 de abril de 1811. Retirouse e entregou ao inimigo a batalla de Fuentes de Oñoro, preto de Salamanca. Finalmente caeu en desgraza e tivo que ceder o mando do exército ao xeneral Marmont e acabar aceptando un cargo local en Marsella.