Acantisítidos
Acantisítidos Acanthisittidae Rango fósil: Mioceno- Actualidade[1] | |||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
Xenicus gilviventris | |||||||||||||||
Clasificación científica | |||||||||||||||
| |||||||||||||||
Xéneros e Especies | |||||||||||||||
|
A dos acantisítidos (Acanthisittidae) é unha familia de aves paseriformes que comprende os acantisitas, paxaros de pequeno tamaño endémicos de Nova Zelandia e parecidos aos carrizos de América e Eurasia en aparencia e comportamento, pero non están emparentados directamente con eles.
Taxonomía
editarDescrición
editarA familia foi descrita en 1872 polo médico sueco, dedicado á zooloxía, Carl Jakob Sundevall.[1]
Etimoloxía
editarO nome científico da familia, Acanthisittidae, está formado, como é a norma, sobre a base da raíz do nome do seu xénero tipo, Acanthisitta, coa adición do sufixo do latín científico -idae, propio dos nomes das familias de animais.[2]
Clasificación
editarA familia comprende 3 xéneros, un deles extinto,[3] cun total de 4 especies (dúas delas extintas).[4]
- Acanthisitta Lafresnaye, 1842
- Acanthisitta chloris (Sparrman, 1787)
- Xenicus Gray, 1855
- Xenicus gilviventris Pelzeln, 1867
- Xenicus longipes † (Gmelin, 1789)
- Traversia † Rothschild, 1894
- Traversia lyalli † Rothschild 1894
Nota taxonómica
editarNon hai acordo entre as autoridades respecto á suborde dos paseriformes ao que pertecen os acantisítidos. Ás veces inclúense en Passeri e ás veces en Tyranni, pero recentes estudos de hibridación de ADN suxiren que poderían formar unha terceira suborde independente, a dos Acanthisitti.[5]
Características
editarOs acantistas son paxaros de pequeno tamaño (de 7 a 10 cm), bico fino e aguzado, ás curtas e arredondadas e cola moi curta. A súa plumaxe é pouco vistosa. Das especies das que se coñece a plumaxe, son aves de cor parda con algunhas plumas pardas verdosas.
Forman parellas monógamas para criaren, poñendo os seus ovos en pequenos niños en árbores ou entre rochas. Son diúrnos e, como todos os paseriformes de Nova Zelandia, na súa maior parte, son sedentarios.
Distribución e hábitat
editarSon endémicos de Nova Zelandia. Son insectívoros que habitan nos bosques e matogueiras, desde o nivel do mar até o límite das árbores. Unha especie vive en zonas alpinas e subalpinas. As dúas especies restantes son malas voadoras e sábese que as especies extintas non puedían voar, ou sospéitase que foron non voadoras (segundo as observacións de aves vivas e o tamaño do seu esterno); xunto coa especie, tamén estinta, Emberiza alcoveri, que habitou en Tenerife, (Illas Canarias), son os únicos paseriformes que se sabe que perderon a capacidade de voaren.
Galería
editar-
Acanthisitta chloris
-
Acanthisitta chloris ssp granti
-
Distribución de Acanthisitta chloris
-
Xenicus gilviventris nunha lámina de 1888
-
Xenicus longipes taxidermizado
-
Lámina de 1895 de Xenicus insularis (hoxe clasificado como Xenicus lyalli)
Notas
editar- ↑ 1,0 1,1 Family Acanthisittidae Sundevall 1872 en Fossilworks.
- ↑ Acanthisittidae no Merriam-Webster Dictionary.
- ↑ Acanthisittidae no ITIS.
- ↑ Acanthisittidae en Zoonomen.
- ↑ Sibley, C. G.; Williams, G. R.; Ahlquist, J. E. (1982): "The relationships of the New Zealand wrens (Acanthisittidae) as indicated by DNA-DNA hybridisation". Notornis 29: 113–130.
Véxase tamén
editarWikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Acantisítidos |
Wikispecies posúe unha páxina sobre: Acantisítidos |
Bibliografía
editar- Ericson, P. G. P.; Christidis, L.; Cooper, A.; Irestedt, M.; Jackson, J.; Johansson, U. S. & Norman, J. A. (2002): "A Gondwanan origin of passerine birds supported by DNA sequences of the endemic New Zealand wrens". Proceedings of the Royal Society of London (B) 269: 235–241.
- Worthy, T. H.; Hand, S. J.; Nguyen, J. M. T.; Tennyson, A. J. D.; Worthy, J. P.; Scofield, R. P.; Boles, W. E. & Archer, M. (2010): "Biogeographical and phylogenetic implications of an Early Miocene wren (Aves: Passeriformes: Acanthisittidae) from New Zealand". Journal of Vertebrate Paleontology 30 (2): 479–498.