Voo 191 de Delta Air Lines

O voo 191 de Delta Air Lines era un servizo regular doméstico entre Fort Lauderdale e Os Ánxeles, cunha escala no aeroporto de Dallas/Fort Worth. O 2 de agosto de 1985 o Lockheed L-1011 TriStar que operaba a ruta encontrouse cunha microrráfaga de vento mentres se aproximaba ao aeroporto de Dallas/Fort Worth. O avión chocou contra o chan a unha milla da pista, golpeando un coche preto do aeroporto, e entón esnafrouse con dous tanques de auga e desintegrouse. O accidente matou 137 persoas e feriu 28. A Xunta Nacional de Seguridade no Transporte (NTSB) determinou que o accidente se debeu á decisión da tripulación de voar a través dunha tormenta, á falta de procedementos ou adestramento para evitar ou escapar de microrráfagas, e á falta de información sobre o risco de cizalladuras.

Voo 191 de Delta Air Lines
Restos do avión
Resumo
Data	2 de agosto de 1985
Causa	perda de control debido a erro do piloto como resultado de voar cara unha microrráfaga
Lugar	aeroporto de Dallas/Fort Worth
Coordenadas
Orixe	Fort Lauderdale-Hollywood
Derradeira escala	aeroporto de Dallas/Fort Worth
Destino	aeroporto dos Ánxeles
Finados	137
Feridos	28
Aeronave
Tipo de aeronave	Lockheed L-1011-385-1 TriStar
Operador	Delta Air Lines
Rexistro	N726DA
Pasaxeiros	152
Tripulación	11
Superviventes	27

Avión

O avión era un Lockheed L-1011-385-1 TriStar con rexistro N726DA. Fora entregado a Delta o 28 de febreiro de 1979, e a aeroliña operouno continuamente dende esa data. O aparello estaba equipado con tres motores Rolls-Royce RB211-22B.

Tripulación

No voo 191 había tres tripulantes na cabina de mando e oito na cabina de pasaxeiros.

O capitán era Edward N. Connors, de 57 anos, que levaba en Delta Air Lines dende 1954. Fora cualificado como capitán do TriStar en 1979 e tiña aprobadas as súas probas de competencia. O informe da NTSB mencionaba que outra tripulación que voara con Connors antes do accidente describírao como un piloto meticuloso que seguía estritamente as políticas da compañía. O informe tamén dicía que Connors "desviábase das tormentas aínda que outros voos tomasen rutas máis directas" e "aceptaba voluntariamente as suxestións da súa tripulación". Dende a súa cualificación en 1979, Connors aprobara as oito inspeccións en ruta que realizara, e o informe da NTSB destaca que recibira "comentarios favirables" en relación á "disciplina e standarización na cabina de mando". Connors tiña máis de 29 300 horas de voo, 3 000 delas no TriStar.

O primeiro oficial do voo era Rudolph P. Price Jr, de 42 anos. Capitáns de Delta que voaran con Price describírono como un "primeiro oficial por riba da media" que tiña un "excelente coñecemento" do TriStar. Price acumulaba 6 500 horas de voo, incluídas 1 200 no TriStar. O enxeñeiro de voo era Nick N. Nassick, de 43 anos, que tiña 6 500 horas de voo, incluídas 4 500 no TriStar. Compañeiros en Delta describírono como "observador, en alerta, e profesional".

Había oito asistentes de voo a bordo do avión: Frances Alford, Jenny Amatulli, Freida Artz, Vicki Chavis, Diane Johnson, Alyson Lee, Joan Modzelewski e Wendy Robinson. Jenny Amatulli, Vicki Chavis e Wendy Robinson foron as únicas tripulantes que sobreviviron.