Unión de Kalmar
Por Unión de Kalmar, de 1397, coñécese ao estado nórdico xurdido a raíz da fusión das tres monarquías nórdicas (Noruega, Suecia e Dinamarca) nunha mesma persoa, a raíña Margarida I de Dinamarca, raíña de Noruega e Dinamarca en 1387, e nomeada raíña de Suecia en 1397.
Kalmarunionen (sv) | |||||
Localización | |||||
---|---|---|---|---|---|
| |||||
Capital | Oslo (1387–1523) Roskilde (1387–1443) Uppsala (1389–1436 (Gregoriano)) Estocolmo (1436–1523) Copenhague (1443–1523) | ||||
Poboación | |||||
Poboación | 4.000.000 (1500) | ||||
Relixión | catolicismo | ||||
Datos históricos | |||||
Creación | 1397 | ||||
Disolución | 1523 (Gregoriano) | ||||
Organización política | |||||
Forma de goberno | unión persoal monarchie aristocratique (en) | ||||
Órgano lexislativo | Riksråd (en) , | ||||
Os reinos escandinavos tentaron en diversas ocasións, ao longo do século XIV, chegar á unidade política mediante enlaces matrimoniais. A primeira Unión logrouse en 1319 entre noregueses e suecos. Máis tarde os tres reinos formarían parte da Unión coa unión entre Margarida de Dinamarca e Haakon de Noruega e Suecia.
Deste xeito, orixinouse un grande reino nórdico que englobaba non só os actuais reinos que o formaban, senón tamén os seus territorios dependentes, como Groenlandia, Islandia e as Illas Feroe (dependentes de Noruega), e Finlandia (pertencente a Suecia).
Porén, o reino nórdico non chegou a consolidarse, por mor do receo da aristocracia sueca cara a Dinamarca, que exercía de potencia dominante dentro da Unión. Tras varias revoltas dos suecos (en 1444-1446, en 1464 e a definitiva revolta de 1521), a Unión disolveuse en 1523, coa elección de Gustavo Vasa como rei de Suecia. Dinamarca e Noruega, pola súa parte, permaneceron unidas até 1814.
Commons ten máis contidos multimedia sobre: Unión de Kalmar |