Unión de Kalmar

Unión de Kalmar
	Kalmarunionen (sv)
Localización
	55°40′00″N 12°34′00″L / 55.666666666667, 12.566666666667
Capital	Oslo (1387–1523); Roskilde (1387–1443); Uppsala (1389–1436 (Gregoriano)); Estocolmo (1436–1523); Copenhague (1443–1523)
Poboación
Poboación	4.000.000 (1500)
Relixión	catolicismo
Datos históricos
Creación	1397
Disolución	1523 (Gregoriano)
Organización política
Forma de goberno	unión persoal ; aristocratic monarchy (en)
Órgano lexislativo	Riksråd (en) ,

Por Unión de Kalmar, de 1397, coñécese ao estado nórdico xurdido a raíz da fusión das tres monarquías nórdicas (Noruega, Suecia e Dinamarca) nunha mesma persoa, a raíña Margarida I de Dinamarca, raíña de Noruega e Dinamarca en 1387, e nomeada raíña de Suecia en 1397.

Os reinos escandinavos tentaron en diversas ocasións, ao longo do século XIV, chegar á unidade política mediante enlaces matrimoniais. A primeira Unión logrouse en 1319 entre noregueses e suecos. Máis tarde os tres reinos formarían parte da Unión coa unión entre Margarida de Dinamarca e Haakon de Noruega e Suecia.

Deste xeito, orixinouse un grande reino nórdico que englobaba non só os actuais reinos que o formaban, senón tamén os seus territorios dependentes, como Groenlandia, Islandia e as Illas Feroe (dependentes de Noruega), e Finlandia (pertencente a Suecia).

Porén, o reino nórdico non chegou a consolidarse, por mor do receo da aristocracia sueca cara a Dinamarca, que exercía de potencia dominante dentro da Unión. Tras varias revoltas dos suecos (en 1444-1446, en 1464 e a definitiva revolta de 1521), a Unión disolveuse en 1523, coa elección de Gustavo Vasa como rei de Suecia. Dinamarca e Noruega, pola súa parte, permaneceron unidas até 1814.