Surrealismo hispánico

O surrealismo na pintura hispánica

En España o surrealismo aparece en torno ós anos vinte non na súa vertente puramente vangardista senón mesturado con acentos simbolistas e da pintura popular. Amais de Joan Miró e Salvador Dalí, compoñen o surrealismo español Maruxa Mallo, Gregorio Prieto, Moreno Villa e Benjamín Palencia, amais dos neocubistas que se pasan ó surrealismo (Alberto Sánchez e Ángel Ferrant).

En Latinoamérica considéranse surrealistas, amais dos xa citados Matta e Lom, a Remedios Varo e Leonora Carrington.

O surrealismo na literatura hispánica

O surrealismo foi seguido con interese polos intelectuais españois dos anos 30. O primeiro en adoptar os seus métodos foi José María Hinojosa, autor de A flor de California (1928), libro pioneiro de prosas narrativas e oníricas.

Varios poetas da xeración do 27 se interesaron polas posibilidades expresivas do surrealismo. A súa pegada é evidente en libros como Sobre os anxos de Rafael Alberti, Poeta en Nova York de Federico García Lorca e Os praceres prohibidos de Luis Cernuda. Vicente Aleixandre definiuse a si mesmo como "un poeta superrealista", inda que matizando que a súa poesía non era en modo ningún produto directo da escrita automática.

Nas illas Canarias a afección polo surrealismo levou á formación nos anos 30 da Facción Surrealista de Tenerife, un grupo de entusiastas, ó modo do creado en Francia ó redor de André Breton. Os seus compoñentes (Agustín Espinosa, Domingo López Torres, Pedro García Cabrera, Óscar Domínguez, Eduardo Westerdahl e Domingo Pérez Minik) expuxeron as súas creacións e puntos de vista na revista Gaceta de Arte.

Inda que non se lle poida considerar un surrealista estrito, o poeta e pensador Juan Larrea viviu de primeira man a eclosión do movemento en París e reflexionou máis tarde sobre o seu valor e transcendencia en obras como Surrealismo entre vello e novo mundo (1944).