Solar Mesosphere Explorer
Solar Mesosphere Explorer, coñecido tamén polo seu acrónimo SME e como Explorer 64, foi un satélite artificial da NASA lanzado o 6 de outubro de 1981 mediante un foguete Delta 2310 desde a base Vandenberg da Forza Aérea, en California.[2][3][5]
| SME / Solar Mesosphere Explorer / Explorer 64 | |
|---|---|
 | |
| Tipo | Científico |
| Organización | NASA |
| Contratistas principais | Ball Aerospace |
| Data de lanzamento | 6 de outbro de 1981[1][2][3][4] |
| Foguete portador | Delta 2310[2][5] |
| Sitio de lanzamento | Base Vandenberg da Forza Aérea[2][6] |
| Duración da misión | 7 anos[6] |
| Obxectivo da misión | Estudo do ozono na alta atmosfera.[2][6] |
| Decaemento | 5 de marzo de 1991[1] |
| NSSDC ID | 1981-100A |
| Masa | 145,0 kg[2][5][6] |
| Dimensións | Cilindro de 1,7 m de alto e 1,25 m de diámetro[2] |
Características
editarA misión de SME foi estudar a creación e destrución do ozono na mesosfera terrestre e na estratosfera superior, relacionándoo co fluxo de luz solar ultravioleta e coa temperatura en ditas capas atmosféricas. Tamén investigou a relación entre o ozono e o vapor de auga e o dióxido de nitróxeno.[2][3][4][5]
O satélite, pertencente ao programa Explorer, estabilizábase mediante xiro a 5 r.p.m., co eixo de xiro perpendicular ao plano orbital, e estaba situado nunha órbita heliosincrónica. Tiña forma de cilindro de 1,7 m de alto e 1,25 m de diámetro e estaba composto por dous módulos: o módulo de observación, cos instrumentos científicos, e o bus da nave, cos sistemas de enerxía, propulsión e comunicacións. O sistema de mando e control podía executar comandos tanto en tempo real como almacenados na memoria do satélite. A enerxía era proporcionada por células solares que alimentaban unha batería de níquel-cadmio.[2][3][4][5]
Como instrumentos, SME levaba a bordo un espectrómetro solar ultravioleta, un espectrómetro no ultravioleta para o ozono, un radiómetro infravermello, un espectrómetro para lonxitudes de onda de 1,27 micrómetros e un espectrómetro para o dióxido de nitróxeno, así como un detector de protóns solares para o rango entre 30 e 500 MeV.[2][3][4][5]
Tódolos instrumentos da nave foron apagados en decembro de 1988 por problemas de enerxía a bordo. O contacto co satélite perdeuse o 14 de abril de 1989 despois dun fallo coa batería e reentrou na atmosfera terrestre o 5 de marzo de 1991.[2][3][4][5]
Véxase tamén
editarWikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Solar Mesosphere Explorer  |
Outros artigos
editarNotas
editar- ↑ 1,0 1,1 N2YO (2017). Real Time Satellite Tracking, ed. "SME" (en inglés). Consultado o 14 de agosto de 2017.
- ↑ 2,00 2,01 2,02 2,03 2,04 2,05 2,06 2,07 2,08 2,09 2,10 NASA (21 de marzo de 2017). "SME" (en inglés). Consultado o 14 de agosto de 2017.
- ↑ 3,0 3,1 3,2 3,3 3,4 3,5 "Note verbale dated 17 December 1981 from the Permanent Representative of the United States of America to the United Nations addressed to the Secretary-General" (PDF) (82-00378). 7 de xaneiro de 1982: 3. Consultado o 14 de agosto de 2017.
- ↑ 4,0 4,1 4,2 4,3 4,4 Claude Lafleur (2017). "SME / Solar Mesosphere Explorer" (en inglés). Consultado o 14 de agosto de 2017.
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 5,5 5,6 Gunter Dirk Krebs (2017). Gunter's Space Page, ed. "Explorer: SME" (en inglés). Consultado o 14 de agosto de 2017.
- ↑ 6,0 6,1 6,2 6,3 Mark Wade (2017). "SME" (en inglés). Consultado o 14 de agosto de 2017.