Rosa Pons i Fábregas
Rosa Pons i Fábregas, nada en Barcelona o 17 de marzo de 1902[1] e finada en Parada de Sil en 1988, foi unha mestra e pedagoga catalá residente en Galicia.
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 17 de marzo de 1902 Barcelona, España |
| Morte | 1988 (85/86 anos) Parada de Sil, España |
| Actividade | |
| Ocupación | mestra, pedagoga |
 | |
Traxectoria
editarDestinada a Parada de Sil en 1925 como castigo da ditadura de Primo de Rivera polo seu catalanismo, acabou instalándose alí, casando en 1927 e tendo fillos. Alí puxo en práctica a pedagoxía da Escola Nova.
En 1932 e 1933 organizou as Misións Pedagóxicas, xunto co mestre Alfonso García Rojo. Xuntaron as dúas escolas, para tentar a graduación e a coeducación, como vantaxes pedagóxicas.
En xuño de 1933 decidiu trasladarse a Barcelona, no Ramón Llull, primeiro, e no Isaac Albéniz, máis tarde, onde chegou a xubilarse como directora. Consérvanse uns cadernos de aulas, escritos en catalán polo seu alumnado durante os anos 1934 e 1936.
Durante o franquismo traballou aqueles aspectos que o réxime non acada a ver como perigosos: o teatro.
Unha vez xubilada en 1967, regresou a Parada de Sil e fixo traballo comunitario. Xuntou a veciñanza para a preservación das festas e tradicións populares a través do Teleclube.
Recoñecementos
editarEn 2009 recibiu unha homenaxe do Concello de Parada de Sil, que lle deu o seu nome a unha praza e promoveuse a edición dunha biografía.
Notas
editar- ↑ Primer escalafón de maestras de escuelas nacionales existentes en 31 de diciembre de 1933. Madrid: Ministerio de Instrucción Pública y Bellas Artes. 1934. p. 32.
Véxase tamén
editarBibliografía
editar- Cid, Xosé Manuel (2009). Rosa Pons i Fábregas, unha mestra europea en Parada de Sil. Nova Escola Galega. ISBN 978-84-613-2482-8.