Bell P-39 Airacobra

O Bell P-39 Airacobra foi un caza estadounidense da segunda guerra mundial. O seu prototipo voou por primeira vez en abril de 1939 e entrou en servizo en 1941, sendo un dos principais cazas dos Estados Unidos cando o país entrou na guerra. Foi usado tamén por Gran Bretaña e a Unión Soviética.

Bell P-39 Airacobra
P-39F-1-BE
Tipo	caza
Fabricante	Bell Aircraft Corporation
Primeiro voo	6 de abril de 1938
Introducido	1941
Principais usuarios	Forzas Aéreas do Exército dos Estados Unidos Forza Aérea Soviética Royal Air Force
Produción	1940 - 1944
Unidades construídas	9 588
Variantes	Bell XFL Airabonita Bell P-63 Kingcobra Bell P-76

Tiña un esquema pouco habitual, co motor instalado detrás da cabina do piloto, no centro da fuselaxe, coa hélice no morro conectada por un longo eixo. Este feito deixaba a proa libre para a instalación dun canón de 37 mm e para montar un tren de aterraxe en triciclo, sendo o primeiro caza en utilizalo. Porén o resultado non foi moi satisfactorio, xa que o avión carecía dun turbocompresor eficiente, polo que o seu rendemento a grande altitude non era bo. Por esta razón foi rexeitado pola RAF para ser usado en Europa occidental, aínda que foi adoptado pola URSS, xa que na fronte oriental a meirande parte dos combates aéreos producíanse a media e baixa altura.

Xunto co derivado P-63 Kingcobra, o P-39 foi unha das aeronaves de á fixa máis exitosas fabricadas por Bell.

Especificacións

• Tipo: monopraza de interceptación e cazabombardeo Bell P-39D Airacobra.
• Planta motriz: un Allison V-1710-35 de 1150 hp de potencia.
• Envergadura: 10,36 m.
• Lonxitude: 9,19 m.
• Peso máximo de engalaxe: 3720 Kg.
• Velocidade máxima: 350 millas/h.
• Alcance operacional: 800 millas.
• Armamento: un canón de 37 mm, dúas metralladoras de 12,7 mm e catro de 7,62 e capacidade para unha bomba de 227 kg baixo a fuselaxe.