Orde número 1
A orde número 1 foi unha moción aprobada polo Soviet de Petrogrado o 1 de marzoxul./ 14 de marzo de 1917greg., tras a Revolución de Febreiro, que indicaba que as ordes do novo Goberno Provisional Ruso só debían acatarse se non se opuñan ás directrices de devandito Soviet.[1] Ao limitar o control do Goberno sobre as forzas armadas, tivo unha repercusión enorme nos acontecementos que seguiron á Revolución de Febreiro, considerándose unha das súas consecuencias máis importantes.[1]
Antecedentes editar
O 29 de febreiroxul./ 13 de marzo de 1917greg. as unidades enviadas a sufocar a gran revolta na capital, Petrogrado, uníronse aos manifestantes, pero non contaron co apoio dos seus oficiais.[2] Moitos destes abandonaran os seus postos ante o motín dos soldados, que ocupaban as rúas da cidade por milleiros.[2]
Medorento das consecuencias de que estes soldados sen mandos permanecesen na capital, o presidente da Duma Imperial de Rusia, Mikhail Rodzianko, ordenou a través da nova Comisión Militar da Duma —dependente do novo Comité provisional da Duma Estatal— o regreso dos soldados aos seus cuarteis, a entrega das súas armas e a volta dos oficiais.[2][3] As tropas recibiron mal esta orde e queixáronse dela ante o Comité executivo do Soviet de Petrogrado.[2][3] Os delegados obreiros no Soviet declararon o chamamento da Duma contrarrevolucionario e chegouse a esixir o arresto de Rodzianko, que parecía desexar a restauración da antiga orde nas unidades militares.[3]
Mentres a tropa respectaba a autoridade do Soviet de Petrogrado e pouco despois enviaba representantes ao mesmo, os oficiais, separados na súa maioría das súas unidades pola revolución, vían na Duma e no seu novo Comité Provisional ao sucesor do Tsar e a única autoridade verdadeira.[4] O comportamento dos oficiais que foron regresando paulatinamente ás súas unidades, tras o chamamento do Comité provisional, desgustou aos soldados, que consideraron que tanto a Duma como os oficiais trataban simplemente de volver á situación anterior á revolución.[5] Os soldados, que acudiron en masa ao Soviet para rexeitar a orde da Duma, sospeitaban que esta era o primeiro paso para tratar de desarmar aos insurrectos.[6] Os traballadores decidiron ignorar unha petición do xefe da milicia municipal o 1 de marzoxul./ 14 de marzo de 1917greg. para que a cidadanía entregase a aquela as súas armas.[6] Os intentos da Duma de desarmar á poboación fracasaran.[6] Medorentos de enfrontarse coas armas ás masas revolucionarias, a Duma e a súa comisión militar non lograron o desarmamento ante a resistencia daquelas a entregar o armamento obtido durante a revolución.[7]
Preparación e publicación editar
A mañá do 1 de marzoxul./ 14 de marzo de 1917greg. estaba prevista a reunión do Soviet de Petrogrado e antes celebrouse outra entre representantes da gornición militar da capital e membros do comité executivo daquel.[2] Os intentos do comité executivo de que as masas entregasen as armas aos comisarios nomeados polo Soviet tampouco tiveron efecto.[8]
A posterior reunión do Soviet aprobou a participación de soldados na Comisión Militar da Duma e o recoñecemento da autoridade desta, sempre que non contradixese as decisións do Soviet.[9] Rexeitouse a devolución das armas.[10] A aceptación do regreso dos oficiais que, na súa maioría, abandonaran as súas unidades —en especial as de gardas— foi a proposta máis discutida.[11] Dubidábase da lealdade dos oficiais cara á revolución.[11] As resolucións da reunión do Soviet foron o bosquexo da Orde Número 1.[11]
O comité executivo do Soviet de Petrogrado aprobou pouco despois as conclusións do debate no mesmo, indicando que a Orde correspondente debía publicarse o mesmo día.[12] O intento de acordar a publicación coa Comisión Militar da Duma fracasou ante o rexeitamento desta a aprobar as conclusións alcanzadas no pleno do Soviet.[12] O comité executivo encargou entón a unha comisión encabezada por Nikolai Sokolov a redacción final da orde, que estivo lista en menos de media hora.[12] A redacción final foi aprobada polo comité executivo e presentada ante o Soviet, aínda reunido, que a aprobou con alegría desbordante.[4]
A orde publicouse en Izvestia o 2 de marzoxul./ 15 de marzo de 1917greg., asinada por tres membros do Consello Executivo do Soviet de Petrogrado.[13] A noite antes, xa comezara a distribuírse como volante.[4]
Consecuencias editar
Segundo algúns, a orde minou de xeito significativo a disciplina das unidades militares e contribuíu á disolución das forzas armadas, mentres que outros a consideran a primeira medida de democratización do Exército.[13]
A pesar da asunción de que a Orde establecía a elección dos oficiais das unidades militares, esta cláusula non estaba contida na mesma.[14] Na práctica, con todo, os oficiais considerados hostís á revolución foron expulsados das unidades, pero non houbo unha elección xeral dos mandos.[5] Os cambios, en todo caso, só afectaron aos oficiais de menor gradación, quedando os altos mandos incólumes.[5] Este proceso intensificou a división nos oficiais entre os que aceptaron os cambios revolucionarios e os que se opuxeron aos mesmos.[5]
Aínda que a Orde estaba restrinxida en principio ás tropas da capital acabou aplicándose tanto a estas como ás da fronte.[5][15]
A Orde supuxo ademais a unión dos soldados ao Soviet de Traballadores e confirmou a política de defensismo revolucionario.[16]
Notas editar
- ↑ 1,0 1,1 Boyd (1968), p. 359
- ↑ 2,0 2,1 2,2 2,3 2,4 Boyd (1968), p. 362
- ↑ 3,0 3,1 3,2 Hasegawa (1973), p. 317
- ↑ 4,0 4,1 4,2 Boyd (1968), p. 367
- ↑ 5,0 5,1 5,2 5,3 5,4 Boyd (1968), p. 371
- ↑ 6,0 6,1 6,2 Hasegawa (1973), p. 319
- ↑ Hasegawa (1973), p. 321
- ↑ Hasegawa (1973), p. 320
- ↑ Boyd (1968), p. 363
- ↑ Boyd (1968), p. 364
- ↑ 11,0 11,1 11,2 Boyd (1968), p. 365
- ↑ 12,0 12,1 12,2 Boyd (1968), p. 366
- ↑ 13,0 13,1 Boyd (1968), p. 361
- ↑ Boyd (1968), p. 369
- ↑ Boyd (1968), p. 372
- ↑ Boyd (1968), p. 368
Véxase tamén editar
| A Galipedia ten un portal sobre: Rusia |
Bibliografía editar
- Hasegawa, Tsuyoshi (1972). "The Problem of Power in the February Revolution of 1917 in Russia". Canadian Slavonic Papers (en inglés) 14 (4): 611–633.
- Boyd, John R. (1968). "The Origins of Order No. I". Soviet Studies 19 (3): 359–372.