Mosteiro de Poblet
O Real Mosteiro de Santa María de Poblet (en catalán: Reial Monestir de Santa Maria de Poblet) é o prototipo de abadía cisterciense española. Localizado na comarca da Conca de Barberà, no termo municipal de Vimbodí i Poblet, en Tarragona, o primeiro cenobio foi impulsado e patrocinado por Ramón Berenguer IV, conde de Barcelona, que o entregou aos monxes bernardos da abadía de Fontfroide no ano 1149.
Mosteiro de Poblet  | |
|---|---|
 Fonte de Poblet | |
| Patrimonio da Humanidade - UNESCO | |
| País |  España |
| Localización | 41°22′51″N 1°04′57″L / 41.380833, 1.0825 |
| Tipo | Cultural |
| Criterios | I, IV |
| Inscrición | 1991 (15ª Sesión) |
| Rexión da UNESCO | Europa e América do Norte |
| Identificador | 518 |
Foi panteón real da Coroa de Aragón, desde finais do século XIV ata a extinción da casa real de Aragón no século XV.
Enriquecido con distintas doazóns, alcanzou o seu máximo esplendor no século XIV, e a súa total decadencia e abandono en 1835 como consecuencia da desamortización de Mendizábal. En 1930 iniciouse a súa restauración, de forma que en 1935 puido dedicarse novamente a igrexa ao culto, e en 1940 retornaban á súa abadía algúns monxes. Non todos os espazos poden visitarse, por ser dependencias en clausura utilizadas polos cistercienses que de novo ocupan o mosteiro.
En 1991 foi declarado pola Unesco Patrimonio da Humanidade. Poblet, xunto con Guadalupe, El Escorial, San Millán de Yuso e San Millán de Suso son os mosteiros en España que gozan deste título.
Galería de imaxes
editar-
Vista xeral -
Porta Daurada -
Porta barroca da igrexa
Véxase tamén
editar| Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría: Mosteiro de Poblet |