Morte da Virxe (Mantegna)

Morte da Vixe (en italiano: Morte della Vergine) é unha obra pictórica do pintor italiano Andrea Mantegna. É un cadro pintado con técnica mixta sobre táboa contra o ano 1462. Mide 54 cm de alto e 42 cm de ancho. Consérvase no Museo do Prado de Madrid, onde está exposta co nome El Tránsito de la Virgen ('o Transo da Virxe').

Morte da Virxe
Artista	Andrea Mantegna
Data	1462
Técnica	Mixta
Dimensións	54,5 cm × 42 cm
Localización	Museo do Prado (Madrid)

Descrición

A obra representa a Dormición de María e é a parte meirande da táboa orixinal. Fáltalle logo o fragmento superior, conservado na Pinacoteca Nacional de Ferrara, que representa a Asunción da Virxe aos ceos, recibida por Cristo arrodeado de querubíns.

Mantegna amósase notablemente orixinal ao desprover o tema da morte da Virxe de trazos milagrosos. A escena está ambientada nun salón austero, pechado por pilastras que sostiñan os arcos de medio punto parcialmente visibles no fragmento de Ferrara e cun chan de mármore axadrezado que salienta a perspectiva. No centro ábrese unha gran fiestra cunha vista de Mantua ao fondo, facilmente recoñecible para os contemporáneos.

As liñas horizontais do cadaleito da Virxe dominan a metade inferior do cadro e ao seu redor congréganse os once apóstolos a velar o corpo. San Pedro le as Sagradas escrituras, un sostén un frasco de ungüentos, outros tres portan unha candea e cantan, e un outro de costas ao espectador inclínase para incensar o corpo de María.

O amolecemento das formas e cores, que o artista comezara xa no retablo da basílica de San Zenón, desenvólvese aquí grazas á naturalidade dos xestos e á amplitude da composición.

A luz non vén pola fiestra, senón da dereita, e acomete o primeiro apóstolo e logo o escorzo da Virxe. O espazo libre no primeiro plano invita o espectador a observar a profundidade da pintura, deténdose primeiro na Virxe e deseguida na paisaxe ao lonxe. Hai ademais abundantes exemplos de vivo realismo, como as posicións das mans e os pés dos apóstolos, o movemento e o brillo das auréolas, as pesadas vestiduras que secasí translocen a anatomía das figuras, ou o lustre metálico dos dous grandes candelabros.

Véxase tamén

Bibliografía

• Cirlot, L. (dir.), Museo del Prado II, Col. «Museos del Mundo», Tomo 7, Espasa, 2007. ISBN 978-84-674-3810-9, páx. 137
• Monreal, L., Grandes Museos, Vol. 1, Planeta, 1975. ISBN 84-320-0460-X (obra completa)
• Olivar, M., Cien obras maestras de la pintura, Biblioteca Básica Salvat, 1971. ISBN 84-345-7215-X