Mel Bonis
Mélanie Hélène Bonis, máis coñecida coma Mel Bonis, nada o 21 de xaneiro de 1858 en París e finada o 18 de marzo de 1937 en Sarcelles, foi unha prolífera compositora francesa dos finais do romanticismo. Escribiu máis de trescentas pezas, incluíndo obras para piano solo e a catro mans, pezas de órgano, música de cámara e coral, unha misa, obras para orquestra e "mélodies".[1]
Alumna de, entre outros, César Franck e Charles Koechlin, forma parte dende principios do século xx, das artistas máis vangardistas en Francia. Aínda que non frecuentaba moito a compositores contemporáneos, o seu estilo aseméllase a un dos seus mestres, Gabriel Fauré, así coma ao de outros compositores coma Franck e Claude Debussy.
Biografía
editarInfancia
editarNada o 21 de xaneiro de 1858 en París, recibe unha estrita educación relixiosa. A súa nai recítalle a miúdo "Imitation pour les tout petits", é dicir, "Imitación para os máis pequenos", ás súas dúas fillas, imbuíndolles deste xeito dende a infancia, os principios da relixión católica. Ademais, na escola, Mel Bonis mostra unha gran facilidade para o estudo. Dende moi cedo, sente unha gran piedade e unha profunda fe que conservaría ao longo da súa vida.[2]
Estuda de forma autodidacta e recibe leccións de piano e solfexo a partir dos doce anos. Ata 1876, traballa na súa técnica pianista, lendo e tocando sen problemas. Posúe sensibilidade e finura, acadando incluso improvisacións incríbeis. É Hippolyte Maury, profesor de cornetín, quen lle presenta a César Franck, dándolle este último clases particulares de piano e afoutándoa a presentarse aos exames de ingreso do Conservatorio de París.[3]
Composicións
editarMúsica de cámara
editar- Suite en trio, para frauta, violín e piano, [Op. 59] (1903).
- Fantaisie en septuor, para dúas frautas, dous violíns, viola, violoncello e piano, [Op. 72] (1906).
- Scènes de la forêt, para frauta, trompa e piano, [Op. 123] (1928).
- Suite dans le style ancien, para frauta, violín e piano, [Op. 127 No. 1] (1928).
- Suite orientale, [Op. 48].
- Soir, matin, para violín e piano.
- Nocturne.
- Quatuor pour piano e cordes en si bémol, [Op. 69].
- Quatuor pour piano et cordes en ré, [Op. 124].
- Sonata para frauta en Do sostido, [Op. 64].
- Sonata para violonchelo en Fa maior, [Op. 67].
- Sonata para violín en Fa sostido menor, [Op. 122].
Música para piano
editarEdición moderna en nove volumes publicada por Furore:
- Femmes de légende – (1o volume).
- Pièces pittoresques et poétiques I et II – (2o e 3o volume).
- Concert pièces – (4o volume).
- Danses et pièces légères – (5o volume).
- Piano à quatre mains A – (6o volume).
- Pièces pittoresques et poétiques III – (7o volume).
- Piano à quatre mains B – (8o volume).
- Deux pianos à quatre mains – Scherzo [Op. 40] e Variacións [Op. 85], (9o volume).
Música infantil
editar- Children's Scenes – [Op. 92] (1912).
- Album pour les tout petits – [Op. 103] (1913).
- 17 Pièces enfantines – [Op. 116] (1926).
- Miocheries – [Op. 126] (1928).
- Neuf Pièces faciles – [Op. 148] (1936).
Música de órgano
editar- L'Œuvre verter orgue – 27 pezas, (con Toccata, Cantabile, Coral, etc.).
Notas
editar- ↑ "Mélanie Bonis, ArkivMusic". www.arkivmusic.com. Consultado o 3 de maio de 2020.
- ↑ Géliot, Christine. Mel Bonis : femme et « compositeur ». ISBN 2-296-09409-0.
- ↑ Jardin, Étienne. Mel Bonis (1858-1937) : Parcours d'une compositrice à la Belle Époque. ISBN 978-2-330-13313-9.