Maureen Raymo
Maureen E. Raymo, nada en Os Ánxeles en 1959,[1] é unha climatóloga e xeóloga estadounidense. É cofundadora da Columbia Climate School, directora do Observatorio da Terra Lamont- Doherty da Universidade de Columbia, profesora de Ciencias da Terra e do Medio Ambiente e directora do Repositorio Central Lamont- Doherty do Observatorio da Terra da Universidade de Columbia.[2]
  | |
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | 27 de decembro de 1959 (64 anos) Os Ánxeles, Estados Unidos de América |
| Datos persoais | |
| País de nacionalidade | Estados Unidos de América |
| Educación | Universidade de Columbia (–1989) Universidade Brown (–1982) |
| Actividade | |
| Campo de traballo | Paleoclimatologia (pt)  |
| Ocupación | profesora universitaria , xeóloga , climatóloga |
| Empregador | Universidade de Columbia |
| Membro de | |
Premios | |
Raymo fixo un traballo pioneiro sobre as idades xeolóxicas, o rexistro xeolóxico da temperatura e o clima, examinando e teorizando o arrefriamento e o quecemento do globo e as transicións nos ciclos da idade do xeo. O seu traballo sustenta as ideas fundamentais da paleoceanografía, incluíndo a hipótese do levantamento, o "problema dos 41.000 anos", o paradoxo do nivel do mar do Plioceno e a pila Lisiecki-Raymo δ18O. [3] [4]
En 2014 foi a primeira muller en gañar a Medalla Wollaston de xeoloxía.[5]
Traxectoria editar
Raymo recibiu a súa licenciatura en xeoloxía pola Universidade de Brown en 1982, e en 1985 recibiu o seu mestrado en xeoloxía pola Universidade de Columbia, seguida do seu doutoramento en 1989.
É coñecida pola súa contribución (xunto con William Ruddiman e Philip Froelich ) á hipótese Uplift-Weathering, segundo a cal o levantamento de áreas como a meseta tibetana tería contribuído ao arrefriamento da superficie. Durante as fases de formación das cordilleiras, hai moitos minerais na superficie que poden interactuar químicamente co dióxido de carbono . Durante o proceso de alteración química prodúcese unha clara eliminación de CO 2 da atmosfera, como consecuencia do cal a temperatura do chan diminúe. Ela e os seus colegas inicialmente formularon a hipótese de que medir as proporcións de isótopos de estroncio (Sr) nos sedimentos oceánicos profundos podería validar a hipótese de Uplift-Weathering, pero pronto recoñeceron que existían ambigüidades nas fontes de Sr no océano. Despois de máis de vinte anos, a hipótese segue sendo debatida e estudada. [6] [7]
Raymo tamén é coñecida polo seu traballo interdisciplinar, en particular o uso da paleoceanografía para comprender mellor a circulación termohalina e o ritmo das idades xeadas no Plistoceno e Plioceno e como se relacionan cos cambios no forzamento orbital e a dinámica climática de Milanković. Raymo, xunto coa súa colaboradora Lorraine Lisiecki, fixo importantes contribucións á ciencia do paleoclima e á estratigrafía mediante a análise dos isótopos de osíxeno dos foraminíferos de mostras de sedimentos oceánicos profundos, incluída a publicación do rexistro de pila de isótopos estables de osíxeno dos foraminíferos bentónicos de 5 millóns de anos de antigüidade moi utilizados.
Premios e recoñecementos editar
Raymo é membro da American Geophysical Union e da American Association for the Advancement of Science . En 2016 foi elixida membro da Academia Nacional de Ciencias dos Estados Unidos, [1] e en 2014 foi a primeira muller en recibir a prestixiosa Medalla Wollaston, o máximo galardón da Sociedade Xeolóxica de Londres. [5] Nese mesmo ano recibiu a medalla Milutin Milankovic na European Geosciences Union polo seu traballo na resolución dos grandes problemas da paleoclimatoloxía. [8]
En 2019 recibiu a Medalla Maurice Ewing pola American Geophysical Union. [9]
En 2002 foi incluída pola revista ilustrada Discover nunha lista das 50 mulleres máis importantes da ciencia.[10]
Notas editar
- ↑ 1,0 1,1 "Leadership of the Columbia Climate School".
- ↑ Schwartz, John (10 xullo 2020). "She’s an Authority on Earth’s Past. Now, Her Focus Is the Planet’s Future." (en inglés). ISSN 0362-4331.
- ↑ Gornitz, Vivien (2009). "Active mountain building and climate change". Encyclopedia of paleoclimatology and ancient environments. Dordrecht, Netherlands: Springer. p. 855. ISBN 9781402045516.
- ↑ Gornitz, Vivien (2009). Issues in middle Pliocene warming. Encyclopedia of paleoclimatology and ancient environments. Dordrecht, Netherlands: Springer. pp. 567–568. ISBN 9781402045516.
- ↑ 5,0 5,1 divulgadorherbivoro (2015-11-04). "Premio para el que no puede optar al Nobel". Divulgador Herbívoro (en castelán). Consultado o 2022-01-16.
- ↑ "Theory on a Plateau And the Climate Gains". 3 novembro 1992.
- ↑ "Cracking the Ice Age". 30 setembro 1997.
- ↑ European Geosciences Union - Milutin Milankovic Medal 2014
- ↑ "MAURICE EWING MEDAL".
- ↑ "The 50 Most Important Women in Science". Discover Magazine (en inglés). Consultado o 2022-01-16.