Masacre de Ezeiza

Por Masacre de Ezeiza coñécese o enfrontamento entre organizacións armadas irregulares peronistas que tivo lugar o 20 de xuño de 1973 con ocasión do regreso definitivo á Arxentina de Juan Domingo Perón, logo de case 18 anos de exilio.

Contexto editar

A esquerda de Montoneros e o aparello da dereita sindical da CGT enfrontáronse polo control do "palco de honra".

Unha estimación conservadora dalgúns medios de prensa fixa o saldo da xornada en 13 mortos e 365 feridos. As cifras, postas sempre en dúbida, nunca puideron confirmarse pola ausencia dunha investigación oficial. As verdadeiras causas do enfrontamento hai que buscalas na xénese do Movemento Justicialista. Perón desde a súa orixe alentara ao máis amplo espectro ideolóxico de actores desde a extrema dereita á esquerda.

Nas súas orixes a polarización ideolóxica era controlable en liña co contexto internacional. Con todo logo da segunda guerra mundial o mundo acentuou a súa polaridade, e este proceso de radicalización tamén transformou aos seus seguidores, que durante o exilio do líder tiñan na repatriación un obxectivo en común, o que se chamaría o Operativo Retorno embanderado no luche y vuelve que adornaba as fachadas da Arxentina por medio de innumerables pintadas.

Este proceso finaliza co retorno de Juan Perón e é aí onde se abre o espazo á discusión interna: Cal era o verdadeiro Perón?; estaba o líder disposto a un verdadeiro debate para definir a orientación ideolóxica?; era o momento de decidir entre os seguidores de Cámpora ou López Rega?; entre FAR - FAP - Montoneros? ou pretendía o líder continuar el só aglutinando o poder e o control de tan disímiles seguidores?.

Era desexo de Perón dirimir entre os grupos que primeiro o alentaran desde o exilio: as Formacións Especiais, na súa orixe os grupos Guarda de Hierro e Tacuara de simpatía cara á "gobernos fortes e tendencia autoritaria"; e "os mozos idealistas" que bregaban pola patria socialista que cantaban alegremente "que lindo que va ser el Hospital de Niños en el Sheraton" (que fora recentemente inaugurado) e enarboraban íconos como o Che.

A cuestión era: a que grupo apoiaría o xeneral?. Como os pitos loitan no niño polo alimento que lles traen os seus pais aínda danándose entre eles esperaban os seus seguidores en Ezeiza e aparentemente algún tordo fixera a posta no niño.

O que sucedeu en Ezeiza o 20 de xuño, podería resumirse así nunha frase do discurso pronunciado por Perón a noite do 21, "Somos lo que dicen as 20 Verdades Justicialistas y nada más que eso".

O masacre foi premeditado para desprazar a Héctor Cámpora do poder. As diferenzas xa eran insalvables entre a ultradereita e a esquerda, cando o 2 de xuño de 1973, algúns días antes do masacre, José Ignacio Rucci, secretario xeral da CGT, declarou que estaban en contra dos imperialismos de esquerda, cando un delegado cubano ao congreso da CGT, pediu un brinde polo Che Guevara. A dereita sindical comezou a intentar mellorar posicións en cargos públicos fronte ao outro sector, colocando a xente próxima a Rucci.

Cinco persoas asumiron a responsabilidade de organizar a mobilización do movemento peronista cara a Ezeiza o 20 de xuño: José Rucci, Lorenzo Miguel, Juan Manuel Abal Medina, Norma Kennedy e Jorge Manuel Osinde.

O día 20, Perón regresaba definitivamente a Arxentina, tras 18 anos de exilio, onde o esperaba unha das maiores mobilizacións populares da historia política arxentina. Pero a traxedia non tardaría en chegar. A pelexa na Autoestrada Riccheri marcaba o final do período de transición de Cámpora, entre o goberno de facto do xeneral Alejandro Lanusse e o Perón do final da súa vida. A esquerda e a dereita peronistas disputaron con francotiradores, forzas de choque e metralladoras a proximidade ao seu máximo líder e a influencia na súa reconquista do poder. No palco estaban os membros da UOM, a Juventud sindical peronista e outros sectores de dereita. Cara a alí foron as FAR, Montoneros, a JP e outras organizacións. As FAP desarmáronse o 25 de maio de 1973.

"Eu xa estou amortizado", foron as primeiras palabras que pronunciou Perón tras os sucesos de Ezeiza. Ao día seguinte, baixoulles o polgar aos sectores combativos: "No es gritando como se hace patria. Los peronistas tenemos que retornar a la conducción de nuestro movimiento, ponerlo en marcha y neutralizar a los que pretenden deformarlo de abajo o desde arriba".

O Masacre de Ezeiza foi o preanuncio do que logo sucedería coa formación da Alianza Anticomunista Argentina, ideada esta por José López Rega.

Véxase tamén editar

Bibliografía editar

  • "Ezeiza", Horacio Verbitsky. Editorial contrapunto.
  • "El viaje del arco iris", Frank Garbely. Editorial El Ateneo.

Outros artigos editar

Ligazóns externas editar