Mansón I de Amalfi
Mansón II, finado en 1004, foi duque longobardo de Amalfi (966 – 1004) e Salerno do 981 ao 983
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | século X  |
| Morte | 1004 |
| Outro | |
| Título | Duque Prince of Salerno (en)  |
| Fillos | Xoán I de Salerno |
| Pai | Sergius I of Amalfi |
| Irmáns | Adelfer of Amalfi Ademar di Amalfi |
Traxectoria
editarFillo do duque Serxio, foi o máis grande soberano independente do ducado de Amalfi, que rexeu durante case medio século. As crónicas chámano tamén Mansón III.
No 981, aproveitando a xove idade de Pandulfo II de Salerno, invadiu o principado e derrocou o soberano do trono. O emperador Odón II, que xa se atopaba en Italia empeñado na loita contra bizantinos e sarracenos e estaba á procura de aliados, concedeulle a Mansón o recoñecemento imperial como novo príncipe de Salerno. Mansón asociou ao trono ao seu fillo Xoán, pero o goberno dos amalfitanos sobre o principado salernitano foi tiránico e impopular. No 983 pai e fillo foron botados polo pobo, que elixiu príncipe a Xoán Lamberto, conde de palacio relegado ao exilio. Mansón conservou a posesión de Amalfi, onde reinou ata a súa morte. A el se debe a edificación da catedral de Sant'Andrea Apostolo e a institución da sede episcopal de Amalfi (987) por parte do papa Xoán XV.