Máximo de Tiro
Máximo de Tiro (Μάξιμος Τύριος), nado en Tiro na segunda metade do século II e finado en 180, foi un filósofo grego pertencente ao platonismo medio, á vez que Eudoro de Alexandría, Plutarco de Queronea, Albino, Apuleio, Ático e Celso.
| Biografía | |
|---|---|
| Nacemento | século II  Tiro |
| Morte | século II |
| Actividade | |
| Campo de traballo | Filosofía |
| Ocupación | filósofo , orador |
| Período de tempo | Imperio Romano |
| Período de actividade | (Con vida en: século II ) |
| Movemento | Médio platonismo (pt)  |
| Lingua | Grego antigo |
Traxectoria editar
Viaxeiro incansábel, chegaría a residir en Roma en tempos de Cómodo. Contribuíu deste xeito a divulgar o platonismo.
Establece con especial énfase, dun modo similar a Celso, a transcendencia absoluta de Deus e o divino, así como a referencia do mal á materia, non admitindo que o corpóreo sexa obra da divindade. Para salvar a equidistancia entre ambos os extremos, Deus e home, chegará a admitir a existencia de deuses inferiores ou anxos e demos, seres intermedios e intermediarios entre o humano e o divino.
Máximo fala da visión do Deus transcendente:
Só poderás velo de todo cando El te chame pola lonxevidade ou a morte; pero entre tanto poden lograrse algúns vislumbres da Beleza que nin ollo viu nin lingua ningunha é quen de describir, sempre que se corran un pouco os veos que ocultan o seu esplendor. Mais non o profanes dirixíndolle vas pregarias para lle pedir cousas terreais que pertencen ao mundo do azar ou que poden obterse mediante o esforzo humano, cousas que o xusto non ten por que pedilas e o inxusto non merece obtelas. A única pregaria que acha resposta é a que pide bondade, paz e esperanza na hora da morte.Máximo de Tiro, Disertacións, 17, 11; 11, 2 e 7.[1]
Con referencia a Deus, os anxos son os seus ministros e auxiliares respecto ao home:
tres veces dez mil é o seu número sobre a fecunda terra, inmortais, ministros de Zeus.Máximo de Tiro, Disertacións, 14, 8.[1]
Consérvanse corenta e uns discursos ou disertacións. Do mesmo xeito que os retóricos, emprega múltiples lugares comúns
Notas editar
- ↑ 1,0 1,1 Copleston, Frederick (2004). Historia de la filosofía. Tomo 1/I. Grecia y Roma. La filosofía postaristotélica. El platonismo medio. Barcelona: Editorial Ariel. p. 389. ISBN 978-84-344-8770-3.
Véxase tamén editar
Bibliografía editar
- Máximo de Tiro. Disertaciones filosóficas, I-XLI. Traducción a cargo de Juan Luis López Cruces y Francisco Javier Campos Daroca. Obra completa. Madrid: Editorial Gredos. ISBN 978-84-249-2747-9.
- Volumen I: I-XVII. ISBN 978-84-249-2748-6.
- Volumen II: XVIII-XLI. ISBN 978-84-249-2750-9.
Ligazóns externas editar
- A orixe da filosofía en Grecia: do pensamento mítico ao pensamento racional, dos presocráticos a Aristóteles.
- Texto Arquivado 05 de abril de 2018 en Wayback Machine. no sitio Liceus.
- Pierre Alexis Pierron: Histoire de la littérature grecque, 1850.
- Máximo de Tiro: Disertacións.
- Texto francés no sitio de Philippe Remacle; trad. de Jean-Isaac Combes-Dounous (1758 - 1820). Ed. Bossange, Masson et Besson. París, 1802.
- Tomo 1: arquivo en PDF.
- Martin Bossange[1] (1765 - 1865); Joseph-René Masson.
- Tomo 1: arquivo en PDF.
- Texto francés no sitio de Philippe Remacle; trad. de Jean-Isaac Combes-Dounous (1758 - 1820). Ed. Bossange, Masson et Besson. París, 1802.