Lingua pasto
O pasto é unha lingua indíxena extinta que se falaba até o século XVII en Ecuador e Colombia. A lingua está pouco documentada aínda que existe evidencia ampla de que formaba parte da familia lingüística barbacoana. Os membros do pobo pasto agora falan castelán.
| Pasto | ||
|---|---|---|
| Falado en: | Colombia e Ecuador | |
| Extinción: | século XVII | |
| Familia: | Americana Barbacoano Setentrional Awano Pasto | |
| Códigos de lingua | ||
| ISO 639-1: | --
| |
| ISO 639-2: | ---
| |
| Mapa | ||
| Status | ||
| ||
Distribución editar
O dominio lingüístico do pasto atopábase arredor dos actuais Tulcán e Ipiales (Nariño), xunto á fronteira entre Ecuador e Colombia. Devandito dominio tamén incluiría a parte andina da provincia ecuatoriana de Carchi.
Dialectos editar
A variedade tamén extinta de Muellamués tería relación co pasto, desta lingua consérvase unha breve lista de vocabulario recompilada durante o século XIX que mostra claras similitudes co awá pit, aínda que é unha lingua diferente e con maior incidencia de préstamos léxicos do quechua.[1] Adelaar opina que o muellamués podería ter sido o último dialecto do pasto en extinguirse.
Evidencia lingüística editar
Algúns elementos típicos da toponimia do pasto son as terminacións en -quer (Mayasquer ou Altaquer) e en -es (Ipiales, Pupiales e Túquerres).
O termo muellamués piar 'millo' aparece no topónimo Piartal na provincia de Carchi (Ecuador), e a interpretación da terminación -tal é 'rocha'.[2]
Notas editar
Véxase tamén editar
Bibliografía editar
- Adelaar, Willem (2004). "2. The Inca Sphere". The Languages of the Andes. Cambridge University Press. pp. 393. ISBN 978-0-521-36275-7.